Οι δυσκολίες δεν έχουν τίποτα το cool και το μποέμ

Έλα, τα έχουμε ξαναπεί, δεν είναι όλα ίσιωμα. Υπάρχουν άνθρωποι, πολλοί άνθρωποι, που αντιστέκονται στην καθημερινότητα τους, χωρίς ένταξη σε κόμματα ή πολιτικούς χώρους, αλλά με την ίδια τους τη ζωή. Αυτή η αντίσταση είναι που έχει ξεκινήσει δυνατά από το 2010 που μας πέταξαν το κοινωνικό συμβόλαιο στα μούτρα, αυτή η αντίσταση είναι που φοβάται και "εξαφανίζει" το κατεστημένο και οι παραφυάδες του, το να πάψουν οι υπηκόοι να είναι εθελόδουλοι και να αρχίσουν να υλοποιούν τις δυνατότητες τους στο εδώ και στο τώρα. Οι Electric Litany συνθέτουν το δικό τους εκλεκτικό μείγμα ήχων. Αν αρέσουν ή δεν αρέσουν είναι ένα προσωπικό ίσως θέμα, η στάση τους όμως δίνει ελπίδα σε όλες και όλους μας: "Δεν μπορώ να μην πω σε κάποιον εδώ στην Αγγλία ότι προέρχομαι από ένα κράτος που κυριολεκτικά πνίγει μετανάστες, θρέφει, προσελκύει και κυβερνάται από φασίστες ή νεοναζί. Ενα κράτος υπεύθυνο για τόσες αυτοκτονίες, ένα κράτος που βασανίζει αντιφρονούντες. Εν τέλει όμως, τo μεγάλο μέρος της δύναμης του υποτιθέμενου κράτους πηγάζει από τη δική μας αδυναμία, αδυναμία λόγω γενικής καταστολής και ίσως δικής μας συνείδησης ή κατανόησης".
Μ.Χ.

Οι δυσκολίες δεν έχουν τίποτα το cool και το μποέμ

Ο τίτλος τα λέει όλα: «Enduring Days You Will Overcome». Ο Αλέξανδρος Μιάρης, η ψυχή του ελληνο-αγγλικού γκρουπ, μας περιγράφει τη ζωή τους στο Λονδίνο γεμάτη από τη φλόγα της δημιουργίας, που νικά την έλλειψη χρημάτων

Του Δημήτρη Κανελλόπουλου

Οι Electric Litany είναι μια πολύ περίεργη φάση. Πρόκειται για ένα ελληνοαγγλικό γκρουπ με έδρα το Λονδίνο – δύο Ελληνες και δύο Εγγλέζοι τα μέλη του. Φτιάχτηκαν το 2007 κι έκτοτε γράφουν μουσική ή κάνουν πρόβες σε εγκαταλειμμένα δημόσια κτίρια της αγγλικής πρωτεύουσας. Οσο για το άλμπουμ-ντεμπούτο τους, το ηχογράφησαν ζωντανά το 2010, σε τρεις μέρες μόνο, μέσα σε μια επίσης εγκαταλειμμένη εκκλησία στο βόρειο Λονδίνο.

Ο Αλέξανδρος Μιάρης, η ψυχή του γκρουπ, συνεχίζει να ζει την ίδια παράδοξη ζωή. Κάπου στο Λονδίνο περιφέρεται, ουδείς γνωρίζει πού ακριβώς, συνεχίζει να ζει σαν άστεγος. Οι Electric Litany μόλις κυκλοφόρησαν στην πατρινή δισκογραφική εταιρεία «Inner Ear» το δεύτερο άλμπουμ τους, το «Enduring Days You Will Overcome». Την παραγωγή υπογράφει ο θρυλικός Αλαν Πάρσονς.

Πώς προέκυψε η συνεργασία; Ο Αλέξανδρος είναι ειλικρινής και αφοπλιστικός: «Συνεργαστήκαμε πάνω στην «άγραφη σύμβαση» ότι δεν υπήρχαν λεφτά γι” αυτό το εγχείρημα. Ετσι, με έναν πολύ φυσικό τρόπο όλα έγιναν πιο χαλαρά και είχαμε τον χρόνο να ασχοληθούμε με τη μουσική και τον ήχο».

Μας εξηγεί τις πρακτικές δυσκολίες και τα καθημερινά προβλήματα διαβίωσης του συγκροτήματος αυτήν την περίοδο. «Καμιά σχέση με την έννοια μποέμ ή cool. Ηταν ένα δύσκολο διάστημα για αυτό που θέλαμε να κάνουμε, με τον τρόπο που το θέλαμε και με τα μέσα που διαθέταμε. Αυτό ως αποτίμηση όμως και όχι ως παράπονο. Υποστηρίζουμε τις επιλογές μας. Μα δεν γίνεται κι αλλιώς, έπρεπε να αφοσιωθούμε τη συγκεκριμένη περίοδο στον δίσκο. Σε μια πόλη όπου πρέπει κάπως να βιοπορίζεσαι, αλλά εν τέλει καταλήγεις στωικά σε μια φάση στην οποία η μισή μπάντα έχει ουσιαστικό πρόβλημα στέγης και, ενίοτε, τροφής. Μα ο δίσκος έγινε και όπου να “ναι θα τρώμε αστακούς και χαβιάρι στις βίλες που θα αγοράσουμε στο Westminster και στη Δροσιά».

Ροκ παίζουν οι Electric Litany, ένα είδος post rock με υφέσεις και κορυφώσεις, με πολύ βάθος, φαζαριστές κιθάρες και δυναμικά φωνητικά. Με αγγλικό στίχο. Το «Enduring Days You Will Overcome», όπως και το πρώτο τους άλμπουμ, είναι υψηλού επιπέδου. «Στο δικό μου μυαλό ως τίτλος και ως αποτέλεσμα λειτουργεί σε τρία παράλληλα επίπεδα», εξηγεί ο Αλέξανδρος.

«Σε πρώτο επίπεδο είναι σαν μια καταγραφή της κατάστασης κάτω από την οποία φτιάχτηκε ο δίσκος. Μιλάει για δυσκολίες, που γίνονταν ακόμα μεγαλύτερες λόγω του ότι δεν θέλαμε να κάνουμε καμιά έκπτωση. Να λοιπόν και το αισιόδοξο μήνυμα του δίσκου: μια μικρή νίκη βγαλμένη μέσα από τα δύσκολα. Και μια συγκεντρωμένη επιμονή και όχι υπομονή. Το δεύτερο επίπεδο είναι πιο προσωπικό. Τι εννοώ; Πως εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από εμάς να είμαστε, αυτές τις δύσκολες μέρες, όσο πιο νηφάλιοι και δυνατοί γίνεται. Και σε τρίτο επίπεδο, το άλμπουμ αναφέρεται σε ανθρώπους που ζουν με αντίστοιχο τρόπο και αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα με εμάς. Ολα αυτά δείτε τα ως σχεδόν προαπαιτούμενα για να μπορέσουμε να ζήσουμε όπως έχουμε ονειρευτεί και, κυρίως, με εκείνους που έχουμε ονειρευτεί».

Ο Αλέξανδρος Μιάρης ακούγεται οργισμένος. Θεωρεί πως ζούμε σε μια κατάσταση πολιτικής ανελευθερίας στην Ελλάδα; «Εχει πλέον μετεξελιχθεί στο στάδιο της φουλ επίθεσης σε οτιδήποτε αντιτίθεται. Δεν μπορώ να μην πω σε κάποιον εδώ στην Αγγλία ότι προέρχομαι από ένα κράτος που κυριολεκτικά πνίγει μετανάστες, θρέφει, προσελκύει και κυβερνάται από φασίστες ή νεοναζί. Ενα κράτος υπεύθυνο για τόσες αυτοκτονίες, ένα κράτος που βασανίζει αντιφρονούντες. Εν τέλει όμως, τo μεγάλο μέρος της δύναμης του υποτιθέμενου κράτους πηγάζει από τη δική μας αδυναμία, αδυναμία λόγω γενικής καταστολής και ίσως δικής μας συνείδησης ή κατανόησης».

Λονδίνο ή Αθήνα καλύτερα επομένως; «Για τη μουσική μάλλον το Λονδίνο βοηθά περισσότερο, με το αζημίωτο πάντα. Ως ακροατής, επίσης θα έλεγα ότι δίνει περισσότερα ερεθίσματα. Την Αθήνα, βέβαια, επειδή έχω την κατάρα και την πολυτέλεια της αποσπασματικής παρατήρησης όποτε έρχομαι, τη θεωρώ αγαπημένη μου πόλη, ακόμα και για τις ασχήμιες της. Υπάρχουν άνθρωποι, φίλοι και άγνωστοι, που σέβομαι τη σκέψη και τον λόγο τους. Και έχετε και σουβλάκια…».

 d.kanellopoulos@efsyn.gr