Ήταν γνωστό, ήταν μοιραίο και τώρα ήρθε η ώρα του. Ο γνωστός σας άγνωστος Μάνος Χάνος ξεκινάει εβδομαδιαία εκπομπή στο αγαπημένο σας web στέκι, Πέμπτη 8 το βράδυ και ξανά Παρασκευή 10 το πρωί. Ο τίτλος της, "Ουλαλούμ", προέρχεται από το τραγούδι του Άσιμου σε στίχους Σκαρίμπα.
Η ακρόαση αυτού του άσματος, σχετικά πρόσφατα, υπήρξε για μένα διπλά αποκαλυπτική. Πρώτη αποκάλυψη: δε καταλαβαίνω τι λέει. Η έντεχνα λαϊκή γλώσσα του Σκαρίμπα είναι πλέον δύσκολο να γίνει κατανοητή από το νεοέλληνα, ακόμα και με τις σπουδές του βεληνεκούς του δικού μου (ή ίσως και εξαιτίας αυτών, καθώς έχω σπουδάσει σε 2 αγγλόφωνα και ένα γερμανόφωνο πανεπιστήμια). Αλλάζει ένα γράμμα, λέει τα δάση δάσα, κι όλα αλλάζουν: ο ήχος, οι μυρωδιές, οι μνήμες. Που χάθηκε αυτή η μαγεία;
Στις αρχές του 20ου οι υπέροχοι δημοτικιστές κατατρόπωσαν τους μουχλιασμένους καθηγητάδες αλλάζοντας τα φωνήεντα, τις καταλήξεις (ο ψυχάρειος "Παρθενώς" αντί "Παρθενών" είχε σοκάρει τρελλά), πλάθοντας μια γλώσσα που να ομοιάζει ρυθμολογικά με τις υπέροχα πλαστικές ντοπιολαλιές που άνθιζαν στον ελληνισμό. Η νίκη τους έγινε μεταπολεμικά καθεστώς για να φτάσουμε στις αρχές του 21ου να μην καταλαβαίνουμε τι λένε. Κάλλιο να τα έλεγαν στα αγγλικά σήμερα.
Δεύτερη αποκάλυψη: αυτός που υπέροχα με τη μουσική του ντύνει το ποίημα του Σκαρίμπα δεν είναι κάποιος λόγιος μουσικός, αλλά το κωλόφρικο, ο Άσιμος. Αυτός ντε που κυλιόταν στα πεζοδρόμια, ένας σύγχρονος Διογένης, αυτός που όλοι παλεύουν να ξεχάσουν. Μια πλήρης φιλολογία απελευθέρωσης, αυτό είναι το έργο του Άσιμου, ένα κύμα επιθυμίας για αυτοπραγμάτωση γεννημένο έξω από τους θεσμούς. Ένα ζηλευτά συγκροτημένο σύμπαν, γεννημένο από καρπούζι, τράκα, μεθύσια, παρέες, πορτοκάλια, ξυπολησιά και έρωτα, μια πολιτισμική υπερπαραγωγή της γενιάς των φρικιών.
Μια εκπομπή για τις ρίζες λοιπό. Ο Άσιμος είναι έμπρακτα ριζοσπάστης, σπάζοντας τις ρίζες που δεν του αρέσουν και φυτεύοντας δέντρα που επιθυμεί να ριζώσουν με άλλους τρόπους. Καλλιεργεί τις νέες ρίζες δυνατά, να γίνουν γερές και το νέο δέντρο να βγει αθάνατο. Όλες και όλοι εμείς που υπήρξαμε ριζοσπάστες, που διαλύσαμε με χαρά το δέντρο του μικροαστισμού τι ρίζες καλλιεργήσαμε; Μήπως δεν καλλιεργήσαμε και τώρα βιώνοντας τη σήψη ψάχνουμε να γραπωθούμε από τις ρίζες που καταστρέφαμε; Αλλά κι αυτοί που δεν υπήρξαν ριζοσπάστες, οι μεηνστρημ μπας και ξέρουν που πατούν; Κι όμως όλοι κάπου πατάμε, υπάρχουν άρρητες παραδοχές στη συμβίωση μας. Πολιτιστικά τα ερωτήματα, με όχημα την μουσική για να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις μπας και βρούμε τίποτα απαντήσεις της προκοπής.
Αλλά και εκπομπή για τη φύση, τα δέντρα, το χώμα, εκπομπή ενάντια στη μητρόπολη μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της. Αθενς μαστ μπι ντιστροιντ, ιστανμπουλ μαστ μπι ντιστροιντ, η μητρόπολη είναι η μήτρα του τουρμπο καπιταλισμού, η γοητεία της είναι η αράχνη που υφαίνει τον ιστό της καταστροφής όλων μας. Μια εκπομπή για το χωριό με την έννοια της κοινότητας, για την αυτάρκεια, για το τέλος του καταναλωτισμού. Ο διδακτισμός ελπίζω να μείνει μακρυά από το πρότζεκτ, απλοί παρατηρητές θα είμαστε, παρατηρητές της καταστροφής του homo sapiens, που προσπαθούμε να χαρούμε χορεύοντας πάνω από τα συντρίμμια των ζωών μας.
Ο Μάνος Χάνος γεννήθηκε στη Αθήνα στη διάρκεια της χούντας. Βασανίστηκε άγρια από τον μεγάλο του αδερό και σε ηλικία 8 ετών ζήτησε άσυλο στη σουηδική πρεσβεία. Το σουηδικό κράτος τον ανέθρεψε με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σε ηλικία 18 ετών εντάχθηκε στη ΝΑΣΑ, υπηρέτησε 10 έτη και δραπέτευσε αποκαλύπτοντας τα απόρρητα σχέδια για την κυριαρχία του τοστ στον πλανήτη (σουβλάκι ρε κουφάλες αγγλοσάξωνες, σουβλάκι για πάντα). Κρύφτηκε για 12 χρόνια στη ζούγκλα του Αμαζωνακη και επανέκαμψε ως παιδί των λουλουδιών στα ελληνικά νησιά. Από τότε διαφεύγει της προσοχής των περισσοτέρων, αν και αυτό γίνεται όλο και πιο εύκολο, αφού όλα ίσωμα είναι πια και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, ακόμα και οι πράκτορες λουφάρουν. Συμμετέχει στο fund του Αρτέμη Σώρρα, έχει έρθει σε επαφή με εξωγηινους και μπορεί να βεβαιώσει ότι είναι έλληνες και ακούνε πασχάλη.
Στις αρχές του 20ου οι υπέροχοι δημοτικιστές κατατρόπωσαν τους μουχλιασμένους καθηγητάδες αλλάζοντας τα φωνήεντα, τις καταλήξεις (ο ψυχάρειος "Παρθενώς" αντί "Παρθενών" είχε σοκάρει τρελλά), πλάθοντας μια γλώσσα που να ομοιάζει ρυθμολογικά με τις υπέροχα πλαστικές ντοπιολαλιές που άνθιζαν στον ελληνισμό. Η νίκη τους έγινε μεταπολεμικά καθεστώς για να φτάσουμε στις αρχές του 21ου να μην καταλαβαίνουμε τι λένε. Κάλλιο να τα έλεγαν στα αγγλικά σήμερα.
Δεύτερη αποκάλυψη: αυτός που υπέροχα με τη μουσική του ντύνει το ποίημα του Σκαρίμπα δεν είναι κάποιος λόγιος μουσικός, αλλά το κωλόφρικο, ο Άσιμος. Αυτός ντε που κυλιόταν στα πεζοδρόμια, ένας σύγχρονος Διογένης, αυτός που όλοι παλεύουν να ξεχάσουν. Μια πλήρης φιλολογία απελευθέρωσης, αυτό είναι το έργο του Άσιμου, ένα κύμα επιθυμίας για αυτοπραγμάτωση γεννημένο έξω από τους θεσμούς. Ένα ζηλευτά συγκροτημένο σύμπαν, γεννημένο από καρπούζι, τράκα, μεθύσια, παρέες, πορτοκάλια, ξυπολησιά και έρωτα, μια πολιτισμική υπερπαραγωγή της γενιάς των φρικιών.
Μια εκπομπή για τις ρίζες λοιπό. Ο Άσιμος είναι έμπρακτα ριζοσπάστης, σπάζοντας τις ρίζες που δεν του αρέσουν και φυτεύοντας δέντρα που επιθυμεί να ριζώσουν με άλλους τρόπους. Καλλιεργεί τις νέες ρίζες δυνατά, να γίνουν γερές και το νέο δέντρο να βγει αθάνατο. Όλες και όλοι εμείς που υπήρξαμε ριζοσπάστες, που διαλύσαμε με χαρά το δέντρο του μικροαστισμού τι ρίζες καλλιεργήσαμε; Μήπως δεν καλλιεργήσαμε και τώρα βιώνοντας τη σήψη ψάχνουμε να γραπωθούμε από τις ρίζες που καταστρέφαμε; Αλλά κι αυτοί που δεν υπήρξαν ριζοσπάστες, οι μεηνστρημ μπας και ξέρουν που πατούν; Κι όμως όλοι κάπου πατάμε, υπάρχουν άρρητες παραδοχές στη συμβίωση μας. Πολιτιστικά τα ερωτήματα, με όχημα την μουσική για να κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις μπας και βρούμε τίποτα απαντήσεις της προκοπής.
Αλλά και εκπομπή για τη φύση, τα δέντρα, το χώμα, εκπομπή ενάντια στη μητρόπολη μέχρι την ολοκληρωτική καταστροφή της. Αθενς μαστ μπι ντιστροιντ, ιστανμπουλ μαστ μπι ντιστροιντ, η μητρόπολη είναι η μήτρα του τουρμπο καπιταλισμού, η γοητεία της είναι η αράχνη που υφαίνει τον ιστό της καταστροφής όλων μας. Μια εκπομπή για το χωριό με την έννοια της κοινότητας, για την αυτάρκεια, για το τέλος του καταναλωτισμού. Ο διδακτισμός ελπίζω να μείνει μακρυά από το πρότζεκτ, απλοί παρατηρητές θα είμαστε, παρατηρητές της καταστροφής του homo sapiens, που προσπαθούμε να χαρούμε χορεύοντας πάνω από τα συντρίμμια των ζωών μας.
Ο Μάνος Χάνος γεννήθηκε στη Αθήνα στη διάρκεια της χούντας. Βασανίστηκε άγρια από τον μεγάλο του αδερό και σε ηλικία 8 ετών ζήτησε άσυλο στη σουηδική πρεσβεία. Το σουηδικό κράτος τον ανέθρεψε με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Σε ηλικία 18 ετών εντάχθηκε στη ΝΑΣΑ, υπηρέτησε 10 έτη και δραπέτευσε αποκαλύπτοντας τα απόρρητα σχέδια για την κυριαρχία του τοστ στον πλανήτη (σουβλάκι ρε κουφάλες αγγλοσάξωνες, σουβλάκι για πάντα). Κρύφτηκε για 12 χρόνια στη ζούγκλα του Αμαζωνακη και επανέκαμψε ως παιδί των λουλουδιών στα ελληνικά νησιά. Από τότε διαφεύγει της προσοχής των περισσοτέρων, αν και αυτό γίνεται όλο και πιο εύκολο, αφού όλα ίσωμα είναι πια και κανείς δεν ενδιαφέρεται για τίποτα, ακόμα και οι πράκτορες λουφάρουν. Συμμετέχει στο fund του Αρτέμη Σώρρα, έχει έρθει σε επαφή με εξωγηινους και μπορεί να βεβαιώσει ότι είναι έλληνες και ακούνε πασχάλη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου