Δεν είναι ταινία, δεν είναι φτηνό σενάριο για κάποιον φουσκωμένο καρατέκα του Χόλυγουντ. Δεν έτυχε απλά, δεν προέκυψε από το πουθενά. Δεν ήταν μια ιδέα ενός μπάτσου με υπερβάλοντα ζήλο. Από καιρό τώρα ο αναρχικός χώρος αλλά και κομμάτια της αριστεράς φωνάζουν για τη δημιουργία “εσωτερικών εχθρών” από το Κράτος, την αστική τάξη και τα παπαγαλάκια τους. Οι συγκεκριμένες εικόνες συνιστούν μια “απόδειξη” συμβολικού τύπου. Ο εσωτερικός εχθρός λοιπόν είναι όλοι εκείνοι που πορεύτηκαν στη χθεσινή αυτόνομη ταξική πορεία μακριά από κομματικούς σχηματισμούς και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Ο κόσμος αυτής της πορείας ήταν που χτυπήθηκε. O κόσμος των Σκουριών, της ΒΙΟΜΕΤ, των καταλήψεων και των στεκιών, οι αναρχικοί και οι ακροαριστεροί. Και υπάρχουν όλοι οι λόγοι του καπιταλισμού για αυτό.
Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που συνέβη. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Κράτος παίρνει αιχμαλώτους πολέμου. Συνέβαινε πάντα και θα ξανασυμβεί.
Όπως τότε, στην κατάληψη του Χημείου το 1985:
To Κράτος και το Κεφάλαιο βρίσκονται σε πόλεμο με την εργατική τάξη και τη κοινωνία.
Και πρέπει να δείξουν σε κάθε φοβισμένο “νοικοκυραίο” ότι τον κερδίζουν, ότι εδραιώνουν το “αίσθημα ασφάλειας”. Και εν μέρη μέχρι τώρα έχουν δίκιο.
Δεν είναι ταινία λοιπόν, είναι η Ελλάδα του Σαμαρά, αλλά ας μην πέφτουμε και από τα σύννεφα.
Πηγή:http://risinggalaxy.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου