Μη μιλάς... κερδίσαμε τον φασισμό

Και ξαφνικά το κράτος του Σαμαρά ,η ανεξάρτητη δικαιοσύνη και τα ΜΜΕ ανακάλυψαν τι είναι η χρυσή αυγή .....εντάξει μπράβο κάλιο αργά παρά ποτέ....από δω και μπρος τι γίνεται , τον φασισμό της κυβέρνησης το τρόμο που σπέρνει στην πλειοψηφία των πολιτών (γιατί υπάρχουν και οι πολιτικά ηλίθιοι του ΓΑΠ που δεν παίρνουν χαμπάρι από την κρίση και ακόμα τρώνε από τα κλεμμένα) τι θα γίνει ποια δικαιοσύνη ........τι γίνεται με τον Βενιζέλο και τον Παπακωσταντινου και την περίφημη λίστα Λαγκαρντ....τίποτα λαέ αφού ο φασισμός της χρυσής αυγής έδειρε δεκάδες μετανάστες σκότωσε και επιτελούς έγινε το αυτονόητο για τα υπόλοιπα μη μιλάς και σκάσε ούτε εκλογές ούτε ανάσα , βούτα από την ταράτσα και ξεζάλισε μας γιατί και οι αυτόχειρες για σας είναι ανόητα όντα που δεν άντεξαν την σωτηρία της χώρας.

Στην τελική είπαμε μη μιλάτε υπάρχουν βραχονησίδες και νησάκια που δε θα πωληθούν και θα σε στείλουμε για Κάμπιγκ ....ναι θα ναι ελεύθερο μην ανησυχείς και διαρκές...................

ΥΓ : Επισυνάπτω μια φωτογραφία που τράβηξε ο γιος μου κατά την διάρκεια των διακοπών μας στο Χρούσο (ελεύθερη κατασκήνωση) αυτό το κράτος υποστηρίζετε νοικοκυραίοι και euρωλιγούρια.

Άνοιξε η φυλακή της Μόριας στη Λέσβο

Σαστίζεις όταν το βλέπεις από κοντά, δυσκολεύεσαι να το συνηθίσεις. Ένας γυμνός φρεσκοσκαμμένος χώρος, τέσσερεις πυργίσκοι γύρω-γυρω, τα κοντέινερ στριμωγμένα το ένα δίπλα στο άλλο με την ψηλή περίφραξη να τα συμπιέζει όλο και περισσότερο. Το σκηνικό της αποτροπής είναι κι εδώ στημένο με τα ίδια υλικά, απαράλαχτα όπως στην Αμυγδαλέζα, την Κόρινθο, την Ορεστειάδα και παλαιότερα την Παγανή.

Τσιμέντο, σύρματα, υπερυψωμένα φυλάκια, προτεταμένα όπλα σε ανήμπορους. Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες, καταδικασμένοι σε στέρηση της ελευθερίας τους χωρίς να έχουν διαπράξει κάποιο αδίκημα και χωρίς να έχουν περάσει από δίκη καλούνται να αντέξουν στην παραμονή στη φυλακή της Μόριας για άγνωστο χρονικό διάστημα.

Το «έργο» το έχει προαναγγείλει αρκετές φορές ο υπουργός Προπό, με την τελευταία δήλωση του να προσδιορίζει ότι θα έχει ολοκληρωθεί έως το τέλος του 2013 αλλά θα αρχίσει να λειτουργεί μερικώς από το τέλος Αυγούστου 2013. Έχουμε φτάσει τέλος Σεπτέμβρη λοιπόν και μόλις πριν από λίγες μέρες εργάτες προσπαθούσαν να κλείσουν τις τρύπες στα άδεια προκατασκευασμένα και προφανώς μεταχειρισμένα κοντέινερ που μπάζουν κιόλας νερά από την πρώτη βροχή του χρόνου. Έχουν στηθεί 14 τέτοια κοντέινερ, το καθένα από τα οποία διαθέτει εσωτερικό χώρο 33 περίπου τ.μ. και στεγάζει 7 διπλά κρεβάτια, (κουκέτες), μία μικρή τουαλέτα και ένας μικρό χώρο για κουζίνα. Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει εγκατεστημένο air condition ή κάποιο άλλο σύστημα θέρμανσης.

Ο εξωτερικός χώρος προαυλισμού είναι ουσιαστικά ένα μεγάλος διάδρομος που αφήνει χώρο περίπου 3Χ4 μέτρα μπροστά από κάθε κοντέινερ. Εξωτερικό στέγαστρο δεν υπάρχει, οπότε δεν μπορεί κάποιος να προαυλίζεται όταν υπάρχει έντονος ήλιος ή βροχή. Η πρόχειρη λύση με ελαιόπανα που έχουν υψωθεί μπροστά από κάποια σπιτάκια, αντί για στέγαστρα, στην ουσία δεν βελτιώνουν την κατάσταση.

Απεργώ - Θεματική εκπομπή

Απεργώ. Τρώγομαι με τις σάρκες μου, δε με χωράει ο τόπος, ποιός τόπος; Κι όμως απεργώ, αυτό είναι το προσωπικό μου Κούγκι, το ΟΧΙ το ενάντια σε κάθε λογική.

3 χρόνια επίσημης υποδούλωσης της χώρας. Συνηθίσαμε τη βαρβαρότητα; Όχι ακόμα, το θάνατο όμως τον προσπερνάμε εύκολα. Τι να κάνεις, έτσι είναι ο πόλεμος, πως νομίζεις πως αντέχουν οι ανθρώποι στο Ιράκ;

Απεργώ και σε σκέφτομαι. Γι’ αυτό έκατσα και έκανα εκπομπή για την απεργία των καθηγητών. Την έκανα στον 105fm και ευχαριστώ την συνέλευση του για την στήριξη. Θα μεταδοθεί και από το Radio108  την Πέμπτη (26/9/13) 9 μμ και σε επανάληψη την Παρασκευή (27/9/13) 11 πμ.

Περιεχόμενα: -Η κυριαρχία επιτίθεται – Το σχολείο: τι είναι και τι υπερασπιζόμαστε – Το σώμα των καθηγητών: ταξική σύνθεση –Ο υπαρκτός συνδικαλισμός: κυβερνητικός –ροζ γραφειοκρατία –τα Μ-Λ. –Τι είναι να γίνει; Κούγκι.

Μάνος Χάνος

Εδώ δεν υπάρχει άσυλο – Η σκοτεινή πλευρά των '80s - από την Κατερίνα Κοβαίου

Υπάρχουν πολλά που μπορεί να πεί κανείς για τα '80s κα την ανεξάρτητη μουσική σκηνή τους... και ενώ για κάποιους δεν υπήρξε ποτέ, η ιστορία και τα ντοκουμέντα αποδεικνύουν περίτρανα πως οχι απλά υπήρξε, αλλά η "γενιά χωρίς ταυτότητα" κατάφερε να μας δώσει ίσως ότι πιο εμπνευσμένο και αυθεντικό μας προσέφερε ποτέ η ελληνική μουσική γενικότερα. 

Ο Θανάσης Γιαννόπουλος είχε την ιδέα της δημιουργίας ενός ντοκιμαντέρ όχι και τόσο συμβατικού. Στόχος του είναι να δωθεί μια διαφορετική εκδοχή των 80s, πολύ σκοτεινή, λιγότερο νοσταλγική και καθόλου μυθική. Μια εκδοχή που κύριο χαρακτηριστικό της δεν θα είναι η ελαφρότητα, η κακογουστιά και το πολυ make up, ούτε οι μεγάλες βάτες, η ντίσκο και οι φτηνές βιντεοταινίες.

Η ταινία έχει να κάνει με μία γενιά που σίγουρα έδωσε την δική της μάχη με όποιον τρόπο μπορούσε και τελικά έχασε. Σε πλήρη αντίθεση με την προηγούμενη απο αυτή γενιά, την λεγόμενη “γενιά του Πολυτεχνείου” που έδωσε την μάχη της αλλά συμβιβάστηκε. Και αν σκεφτεί κανείς οτι η σημερινή γενιά κινδυνεύει να χάσει και να συμβιβαστεί αμαχητί, τότε η φράση “Εδώ δεν υπάρχει άσυλο” παραμένει κάτι παραπάνω από επίκαιρη.

Ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι παρμένος από την παρακάτω φράση, του Αστυνομικού Δ/ντη Αττικής: «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!» η οποία ειπώθηκε στις 9 Μαϊου 1985 στην πλατεία Εξαρχείων και πυροδότησε ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων και συγκρούσεων. Φυσικά ο τίτλος του ντοκιμαντέρ είναι αμφίσημος, εφόσον υπονοεί την πλήρη έλλειψη φιλικού-προστατευτικού κοινωνικού περιβάλλοντος που αντιμετώπισαν (και κόντρα στην οποία συσπειρώθηκαν) τα ανεξάρτητα συγκροτήματα της δεκαετίας του ’80.

Έτσι κι αλλιώς, η γενιά του ΄80 αντιμετωπίστηκε με τόση εχθρότητα από τους κομματικοποιημένους μεγαλύτερους (δεξιούς αλλά και αριστερούς) ώστε το μόνο άσυλο στο οποίο της επιτράπηκε να κρυφτεί ήταν το ψυχιατρικό άσυλο.

12 Χρονια μετα

από http://yiannismakridakis.gr 

Προχθές είδα τον Μουσταφά και δεν τον αναγνώρισα. Εκείνος με είδε δηλαδή, γεια σου Γιάννη, μου είπε χαμογελαστός μέσα στην εκκλησιά του Ταξιάρχη των Μεστών και φάνηκε στο ημίφως η τεχνητή του οδοντοστοιχία, ποιος είναι αυτός, αναρωτήθηκα προς στιγμήν αλλά καθώς πλησίαζε, τα μάτια του μου φέρανε στον νου  τον Μουσταφά της εποχής εκείνης, πριν δώδεκα χρόνια ακριβώς, όταν εμένα λίγο έλειψε να με σκοτώσουν κι εκείνον τον έδιωξαν άρον άρον από το νησί οι γνωστοί κρατικοί λειτουργοί και φύλακες των Νεοελλήνων

Ήτανε τότε ο Μουσταφά ένας καθωσπρέπει οικογενειάρχης, σύμφωνα με όλα τα μικροαστικά πρότυπα, είχε μαγαζί κι έκανε εμπόριο, είχε νοικιασμένο ρετιρέ στο κέντρο της πόλης, είχε γυναίκα, παιδί και τετράπορτο αμάξι, όλα τα είχε ολόσωστα, αλλά είχε και κάτι που τα ακύρωνε όλα αυτά με μιας, ήτανε Τούρκος παντρεμένος με Ρωμιά της Πόλης, χιώτικης καταγωγής κι είχαν αποφασίσει να επιστρέψουν για να ζήσουν στο νησί που είχαν φύγει οι προπαππούδες της.

Μια φορά την εβδομάδα λοιπόν ερχόταν τότε στο γραφείο του Πελινναίου ο Μουσταφά και τον μάθαινα εγώ ελληνικά, κι αυτός εμένα τουρκικά. Δεν ήθελε και πολύν καιρό για να γίνουμε στόχος των τσακαλιών της ΕΥΠ, που άρχισαν τις παρακολουθήσεις και τις εφόδους στα σπίτια μας, ώσπου εγώ μια μέρα ξύπνησα με τα όπλα στον κρόταφο κι ο Μουσταφά, ποτέ δεν μου πε τι του κάνανε, αλλά το κλεισε το μαγαζί κι έφυγε στην Αθήνα, άνοιξε εκεί ένα παρόμοιο, επί της Χαριλάου Τρικούπη.

Δεν τον ξανάδα ποτέ από τότε μέχρι προχτές που τον είδα στα Μεστά. Γερασμένο κι αλλαγμένο. Είχε κοτσίδα όμως τα γκρίζα του μαλλιά, δεν ήτανε πια ένας καθωσπρέπει οικογενειάρχης με καθαρό σβερκάκι αλλά λιγδιασμένο από τις τεμενάδες της αναξιοπρέπειας μέτωπο, όπως οι περισσότεροι νεοέλληνες, όλοι όμως εκεί στο χωριό τον εκτιμούσαν, όλοι του σφιγγαν το χέρι και τον περίμεναν σαν μάνα εξ ουρανού, μέχρι και μετάνοιες του ‘καναν ελαφριές εμπρός του .

Αυτή η βουβαμάρα θα με τρελάνει! Bring the noise

Τρεις μήνες χωρίς ραδιόφωνο. Βλέπεις, τα περισσότερα ραδιόφωνα που άκουγα ήταν κρατικά. Ή, για να το πω αλλιώς, τα μόνα που δεν ήταν κρατικά ήταν ένας χρυσαυγίτης που παίζει παραδοσιακά κι ένας λαϊκοδημοτικός που παίζει κλαρίνα με τρελό έκο (μ' αρέσει πολύ το έκο και τέτοια κλαρίνα θα κάνουν πάταγο στην Ευρώπη τώρα που είμαστε φτωχοί. Άλλωστε και το dub έτσι ξεκίνησε). Πλέον δεν πολυακούω, το βάζω το ραδιόφωνο σε κάτι άσχετους σταθμούς να παίζει, αλλά δεν πολυακούω.
Αρνούμαι να στηρίξω το φασίστα που παίζει ωραία μουσική, αλλά όταν ανοίγει το στόμα του ψάχνεις να κρυφτείς. Αρνούμαι να κάψω το μυαλό μου με τον σκυλά.

Υποβιβάστηκε το ραδιόφωνο πολύ. Και όλη αυτή η κουβέντα για το "μαύρο" στην ΕΡΤ κάπου με ξενέρωσε. Εγώ δεν βλέπω τηλεόραση και το "μαύρο" δεν με ακούμπησε. Αλλά αυτή η βουβαμάρα στις συχνότητες με πλακώνει κάθε λεπτό. Βουβαμάρα τους αλήτες, κόψαν το διαφορετικό από το ραδιόφωνο, κυνηγήσαν την ιδιωτική διαφορετικότητα πρώτα και τώρα σφάξαν και την δημόσια συχνότητα. Να γίνουν όλα ένας ομοιόμορφος πολτός, αυτό θέλουν.

Δεν είναι ταινία, είναι η Ελλάδα του Σαμαρά, μα δεν έγινε για πρώτη φορά

Δεν είναι ταινία, δεν είναι φτηνό σενάριο για κάποιον φουσκωμένο καρατέκα του Χόλυγουντ. Δεν έτυχε απλά, δεν προέκυψε από το πουθενά. Δεν ήταν μια ιδέα ενός μπάτσου με υπερβάλοντα ζήλο. Από καιρό τώρα ο αναρχικός χώρος αλλά και κομμάτια της αριστεράς φωνάζουν για τη δημιουργία “εσωτερικών εχθρών” από το Κράτος, την αστική τάξη και τα παπαγαλάκια τους. Οι συγκεκριμένες εικόνες συνιστούν μια “απόδειξη” συμβολικού τύπου. Ο εσωτερικός εχθρός λοιπόν είναι όλοι εκείνοι που πορεύτηκαν στη χθεσινή αυτόνομη ταξική πορεία μακριά από κομματικούς σχηματισμούς και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.

Ο κόσμος αυτής της πορείας ήταν που χτυπήθηκε. O κόσμος των Σκουριών, της ΒΙΟΜΕΤ, των καταλήψεων και των στεκιών, οι αναρχικοί και οι ακροαριστεροί. Και υπάρχουν όλοι οι λόγοι του καπιταλισμού για αυτό.

Δεν είναι η πρώτη φορά όμως που συνέβη. Δεν είναι η πρώτη φορά που το Κράτος παίρνει αιχμαλώτους πολέμου. Συνέβαινε πάντα και θα ξανασυμβεί.

Όπως τότε, στην κατάληψη του Χημείου το 1985:

To Κράτος και το Κεφάλαιο βρίσκονται σε πόλεμο με την εργατική τάξη και τη κοινωνία.

Και πρέπει να δείξουν σε κάθε φοβισμένο “νοικοκυραίο” ότι τον κερδίζουν, ότι εδραιώνουν το “αίσθημα ασφάλειας”. Και εν μέρη μέχρι τώρα έχουν δίκιο.

Δεν είναι ταινία λοιπόν, είναι η Ελλάδα του Σαμαρά, αλλά ας μην πέφτουμε και από τα σύννεφα.

Πηγή:http://risinggalaxy.wordpress.com/