Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στη Λέσβο δεν είναι κάτι καινούργιο. Πριν από δέκα χρόνια, ίσως και παραπάνω, τους στοίβαζαν σε μία εγκαταλελειμμένη φυλακή, πραγματική φυλακή, στα όρια της πόλης, με σίδερα και μικρά παραθυράκια. Εκεί ο κόσμος έμενε για μήνες εσώκλειστος μέχρι να καταφέρει να απελευθερωθεί με απέλαση ή χαρτί προσωρινής διαμονής. Μετά ήρθε η σειρά της Παγανής, ένα πρώην εργοστάσιο ξυλείας που στοίβαξε πολλές ψυχές τα χρόνια που «λειτούργησε».
Με δυναμικότητα το πολύ 160 ατόμων έφτανε να στεγάζει μέχρι και 1.000 ανθρώπους τους ζεστούς μήνες των καλοκαιρινών απανωτών και ασταμάτητων αφίξεων. Το αποκάλεσαν, όχι άδικα, »το κολαστήριο της Παγανής», η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο γι” αυτό, για τις απάνθρωπες και ταπεινωτικές συνθήκες κράτησης που επιφύλασσε στους πρόσφυγες, μετανάστες και αιτούντες άσυλο. Η Παγανή έκλεισε σιωπηλά, τέτοια εποχή, πριν από τρία χρόνια. Οι λαθρέμποροι έστελναν τον κόσμο να περνάει πλέον μαζικά από τον Έβρο, σταμάτησαν οι αφίξεις και το «πρόβλημα» έφυγε από την ατζέντα των θεμάτων που αφορούν άμεσα το νησί, για καιρό.
Πριν από 3 μήνες όμως το πρόβλημα επανήλθε δριμύτερο. Τα περάσματα στον Έβρο έκλεισαν και οι πρόσφυγες και μετανάστες άρχιζαν πάλι να κατακλύζουν το νησί. Η γραμμή της κυβέρνησης είναι να μένουν καθηλωμένοι στην περιφέρεια, με οποιοδήποτε κόστος, για να φαίνεται το κέντρο της Αθήνας «καθαρό». Το κόστος σε αυτή την «λύση» είναι ο εξοντωτικός εγκλεισμός στα κρατητήρια της αστυνομίας, ανθρώπων ήδη ταλαιπωρημένων από ταξίδι μηνών, με ανάγκη για ιατρική φροντίδα, γυναίκες έγκυες και παιδιά. Όταν γέμισαν και αυτά γίνονταν μεταγωγές γεμίζοντας τα αστυνομία κρατητήρια της Χίου και των διπλανών νησιών. Πολίτες άρχισαν να δραστηριοποιούνται για να παρέχουν τα απαραίτητα στους ανθρώπους αυτούς που πλέον κοιμόταν στο λιμάνι ή στα πάρκα αφού η αστυνομία δεν μπορούσε πλέον να ανταποκριθεί σε ένα πρόβλημα που την ξεπερνούσε και η κατάσταση άρχιζε να γίνεται ανεξέλεγκτη.
Η συνέχεια του άρθρου εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου