Όταν το "Κράτος Δικαίου" παρανομεί και εκδικείται

Ο Χρήστος Δεμέτης γράφει για την απεργία πείνας σαν όπλο διαμαρτυρίας ενάντια σε ένα κράτος που τιμωρεί με εκδικητικό τρόπο και καταπατά ανθρώπινα δικαιώματα                                     

Οι Νίκος Ρωμανός και Ηρακλής Κωστάρης βρίσκονται σε απεργία πείνας για το δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Και οι δύο έχουν καταφέρει να είναι σήμερα φοιτητές σε σχολές της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Και για τους δύο όμως, δεν έχει γίνει ακόμα δυνατό να πάρουν τις ειδικές άδειες που προβλέπονται, προκειμένου να παρακολουθήσουν τα υποχρεωτικά τουλάχιστον μαθήματα της σχολής στην οποία έχουν περάσει.
Για τον μεν Ρωμανό, δεν έχει εγκριθεί καν η άδεια. Για τον Κωστάρη έχει παγώσει μετά την εξαφάνιση Ξηρού.

Τι ισχύει νομικά

Προσαρμοζόμενο στις ευρωπαϊκές επιταγές, το ελληνικό κράτος εξέδωσε το  1999 νέο Σωφρονιστικό Κώδικα (ΦΕΚ Α’ 291/24.12.1999), ο οποίος αναφέρεται στην εκπαίδευση των κρατουμένων και μάλιστα ορίζει ρητά ότι ο στόχος της είναι η "απόκτηση ή συμπλήρωση της εκπαίδευσης όλων των βαθμίδων, καθώς η επαγγελματική κατάρτισή τους".
Μάλιστα επισημαίνεται ότι "η πρωτοβάθμια εκπαίδευση είναι υποχρεωτική για τους νεαρούς κρατουμένους», για αυτό προβλέπεται η δημιουργία μονοθέσιων δημοτικών σχολείων εντός των σωφρονιστικών καταστημάτων, ενώ "όσοι έχουν συμπληρώσει την πρωτοβάθμια εκπαίδευση μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές στη δευτεροβάθμια".
Σε αυτό το πλαίσιο, λειτούργησε Γυμνάσιο και Λύκειο στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα (ΕΚΚΝΑ), στο οποίο έχουν φοιτήσει περίπου 300 νέοι ηλικίας 15 έως 21 ετών, όλοι κρατούμενοι των φυλακών ανηλίκων Αυλώνα. Μάλιστα η φοίτηση στο σχολείο προσμετρά στη μείωση της ποινής.
Ο Σωφρονιστικός Κώδικας  επιτρέπει και τη συνέχιση των σπουδών "στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με εκπαιδευτικές άδειες, σύμφωνα με το άρθρο 58 του παρόντος".
Οι εκπαιδευτικές άδειες "χορηγούνται  για τη φοίτηση των κρατουμένων σε σχολές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης", λήγουν με την ολοκλήρωση της φοίτησης του κρατουμένου, ενώ μπορούν να ανακληθούν με απόφαση του αρμόδιου οργάνου, ύστερα από εισήγηση του κοινωνικού λειτουργού ή του εγκληματολόγου, αν ο αδειούχος τιμωρηθεί για πειθαρχικά παραπτώματα ή κάνει κακή χρήση της άδειας π.χ. πλημμελής παρακολούθηση ή η κακή επίδοση στις σπουδές του.

Μάλιστα προβλέπεται οι κρατούμενοι που κάνουν χρήση εκπαιδευτικής άδειας να επιδοτούνται για την κάλυψη, τουλάχιστον, των απολύτως αναγκαίων εξόδων τους τους.

Ο κρατικός ρεβανσισμός

"Σε δύο από τους τέσσερις φοιτητές κρατούμενους που ήταν μαθητές μας, δεν έχουν δοθεί οι απαραίτητες εκπαιδευτικές άδειες που προβλέπονται, ώστε αυτοί να μπορέσουν να παρακολουθήσουν, τουλάχιστον, τα υποχρεωτικά μαθήματα της σχολής τους με κίνδυνο να χάσουν το εξάμηνο" αναφέρουν σε επίσημη ανακοίνωση τους οι εκπαιδευτικοί του Συλλόγου Διδασκόντων Γυμνασίου και Λυκείου που λειτουργεί στο Ειδικό Κατάστημα Κράτησης Νέων Αυλώνα.
"Ένας δε, από τους δύο φοιτητές  - κρατούμενους ξεκίνησε απεργία πείνας στις 10 Νοεμβρίου 2014 μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού, στις οποίες πλέον κρατείται, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό στην αντιμετώπιση της Πολιτείας, που πρακτικά αρνείται την έγκριση των προβλεπόμενων αδειών, προκειμένου να παρακολουθήσει τη σχολή στην οποία έχει περάσει", γράφουν για τον Ν. Ρωμανό.
Ο οποίος νεαρός κρατούμενος ζει τον απόλυτο παραλογισμό. Ενώ του δόθηκε άδεια για να δώσει Πανελλήνιες όπου και επέτυχε, τώρα δεν του δίνεται το δικαίωμα να φοιτήσει.

Ο Ρωμανός τιμωρείται με αποφάσεις που βασίζονται στον τρομονόμο, χωρίς να έχει καταδικαστεί για τρομοκρατία.

Ο Κωστάρης πληρώνει το "μάρμαρο" της απόδρασης του Ξηρού.
Ο καταδικασθείς για τη δράση της 17Ν Κωστάρης, βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 28/​10 διεκδικώντας την επαναχορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που επί σειρά ετών έπαιρνε και διεκόπησαν για "λόγους επικινδυνότητας".
Μετά από πολλαπλές αιτήσεις του δεν έχει λάβει καμία απάντηση, ενώ δεν εκκρεμεί και κανένα πειθαρχικό παράπτωμα σε βάρος του. Μετά και την παραβίαση της άδειας από τον Ξηρό, ο ίδιος μεταφέρθηκε στην υπόγεια ειδική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών, σε απομόνωση.
Από την εξαφάνιση Ξηρού και μετά του αρνούνται εργασία και άδεια και, πλέον απειλείται η ίδια του η ζωή. Υπενθυμίζεται από την άλλη, πως οι κρατούμενοι για τη ληστεία στο Βελβεντό, κρίθηκαν τελικά ένοχοι για ληστεία και όχι για τρομοκρατία.

Και στις δύο περιπτώσεις όμως, καταπατούνται με ξεκάθαρο τρόπο ανθρώπινα δικαιώματα, με τρόπο εκδικητικό. Και οι δύο κρατούμενοι έχουν μεταφερθεί σε νοσοκομεία όπου και νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση. Όπως και στις περιπτώσεις άλλων δικαιωμάτων, έτσι και οι σπουδαστικές άδειες των φυλακών είναι δικαίωμα που έχει κατακτηθεί μετά από πολυετείς αγώνες και δεν πρέπει να αποστερούνται βάσει πολιτικών πεποιθήσεων του κρατουμένου.
Ο αγώνας για την προάσπιση αυτών των δικαιωμάτων και η κοινωνική αλληλεγγύη δεν θα έπρεπε να είναι ζητήματα αριστεράς ή δεξιάς κομματικής ατζέντας. Εύλογα θα ρωτήσει βέβαια κανείς, "πάντα αυτό δεν γινόταν;".
Σωστά. Τα τελευταία όμως χρόνια, η κοινωνική αλληλεγγύη και η συλλογική δράση, χάνουν ολοένα και περισσότερο έδαφος.

Και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο από την ίδια την αποστέρηση των προβλεπόμενων ελευθεριών. Οποιοσδήποτε φυλακιστεί, είναι πιθανό να δει κι εκείνος τα δικαιώματα του να καταπατούνται από το κράτος που δεν αγωνίστηκε νωρίτερα να αλλάξει.

Ο "αντιρρησίας" κρατούμενος θα δει τα δικαιώματα του να αποστερούνται αν αποφασίσει να διεκδικήσει την αξιοπρέπεια του, αν αποφασίσει να διαφωνήσει με τις επιταγές του επιβαλλόμενου συστήματος τάξης και νόμου. Ενός εσωτερικού "νόμου" που καταπατά τον ίδιο τον Νόμο και τις διεθνείς συνθήκες.
Εκείνος που επικροτεί ή συναινεί στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των όσων κεκτημένων έχουν απομείνει, συναινεί στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των παιδιών του.
Πλησιάζει η μαύρη επέτειος από τη δολοφονία Α. Γρηγορόπουλου που ήταν φίλος του Νίκου Ρωμανού. Ο Γρηγορόπουλος ζει στις συνειδήσεις όσων αγωνίζονται για να μην δολοφονηθεί ο επόμενος Γρηγορόπουλος. Για να μην δολοφονηθούν τα παιδιά τους από ένα κράτος που τότε πυροβόλησε και τώρα εξωθεί σε απεργίες πείνας τιμωρώντας αντί να σωφρονίζει.

Δεν προασπίζομαι κανέναν με το συγκεκριμένο κείμενο σε ότι αφορά την εγκληματική δράση. Οι ένοχοι δέχονται τις ποινές που προβλέπει το νομικό σύστημα και τις εκτίουν. Δεν προασπίζομαι την αφαίρεση ζωών, δεν υπογράφω την αποφυλάκιση όσων κρίθηκαν επικίνδυνοι από τη δικαιοσύνη η οποία κρίνεται άλλωστε από τις ίδιες τις αποφάσεις της στα δικαστικά μέγαρα και στις προβλεπόμενες διαδικασίες.

Προασπίζομαι όμως τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και όπως ανέφερα και στις παραπάνω γραμμές, ο αγώνας για κοινωνική δικαιοσύνη και η αλληλεγγύη, δεν θα έπρεπε να είναι ζητήματα αριστερής ή δεξιάς διαχείρισης. 
Η απεργία πείνας είναι το έσχατο μέσο, η αυτοδιαχείριση του ιδίου του σώματος για τη διαμαρτυρία, για τον αγώνα για τα δικαιώματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα στα πλαίσια μιας κατ' ευφημισμόν, δημοκρατίας. Μιας και δεν είναι όμως αυτονόητα, τουλάχιστον ας τα σεβαστούμε αποφεύγοντας τη διαπόμπευση όσων αγωνίζονται για εκείνα που άλλοι σιωπούν, ή αναθεματίζουν, νομιμοποιώντας τα εν τέλει.

Πηγή  news247.gr