Παλιομοντερνισμοί

Ταξιδεύω πολύ, πάω και λονδίνο, πάω και καναδά στην Constellation Records που παίζει μουσικάρες. Από τον Resonance Fm έμαθα το grime. Το άκουσα, πλάκα έχει, διαχέει τον ρυθμό και έχει και ήχους μήτρας που δίνουν μια αίσθηση μυστήριας οικειότητας.
Κουράστηκα όμως λίγο με αυτό το συνεχές κυνηγητό της νεωτερικότητας, συνέχεια σα χαζός κοιτάζω και προσπαθώ να καταλάβω από τα συμφραζόμενα τι είναι αυτό το εκάστοτε νέο στυλ.
Και ξαφνικά, με αφορμή μια επίσκεψη μου στην αυστραλία, διαπιστώνω ότι ο Ψαραντώνης είναι αυτή τη στιγμή ΤΟ hot ελληνικό όνομα στο εξωτερικό. Ποιός Φραγκούλης και ποιά Νάνα Μούσχουρη, ο Αντώνης Ξυλούρης καλύπτει χώρους από το ροκ μέχρι την κλασική  με δυνατές συνεργασίες. Εδώ π.χ Ο Ψαραντώνης συμμετείχε στο πρωτοχρονιάτικο Ολλανδικό κονσέρτο με ορχήστρα της Nederlands Blazers Ensemble. Ερμήνευσε το "Όσο βαρούν τα σίδερα" στο Concertgebouw, το ναό της κλασικής μουσικής του Άμστερνταμ. Η πρωτοχρονιάτικη εκδήλωση μεταδόθηκε από την κρατική τηλεόραση της Ολλανδίας.
Ή εδώ κι εδώ έχουμε δύο απόσπάσματα από τις εμφανίσεις του στην Αυστραλία, με άψογο πανκ στυλ και με τον ντράμερ των Dirty Three Jim White με τον οποίο ο Ψαρογιώργης, υιός και ταίρι του Αντώνη, έχουν τους Xylouris White, ένα τελείως αβάντγκαρντ σχήμα που παίζει Λονδίνο και δεξιά αριστερά παρακαλώ.

Συντομεύω: πως μπορούν αυτοί οι άνθρωποι που είναι από τ'Ανώγεια, ασχολούνται κατσίκες και πρόβατα κυρίως, που έχουν αυτή την περιορισμένη τεχνική, ιδιαίτερα στη φωνή, να τα βγάζουν πέρα και να συγκινούν ανθρώπους πέρα από το χωριό τους; Πως μπορούν να είναι αβαντγκαρντ τα βοσκαρουδάκια;
κι όμως η μουσική τους είναι αβαντγκαρντ, γιατί παίζουν ακόμη με την καρδιά τους και για την έκφραση τους. Δε παίζουν για να δείξουν ότι έμαθαν, ότι μπορούν να παίξουν, αλλά για να βγάλουν το νταλγκά τους, το αίσθημα τους, το βάρος τους και τη χαρά τους. Και δεν είναι μόνοι τους αυτοί και το κάνουν, είναι μια ολόκληρη κοινότητα που αναγνωρίζει αυτό το πράμα σαν αγαθό, που δε καταλαβαίνει από φάλτσο παρά μόνο από αίσθημα. Και μιλάμε για όλα τα μέρη που συντηρούν τη μουσική ως κομμάτι της καθημερινότητας τους, τα οποία λιγοστεύουν μεν αλλά υπάρχουν ακόμα. Και μιας και είμαστε στο Ψηλορείτη, δείτε αυτό το ταινιάκι για ένα πολύ ευτυχισμένο άνθρωπο και μουσικό.
Μήπως λοιπό το άκρων άωτον της νεωτερικότητας βρίσκεται στη Συκαμνιά;

άνθρωπε που 'ρθες στη ζωή για πες μου τι γυρεύεις
τι φέρνεις ότεν έρχεσαι τι παίρνεις οτεν φεύγεις

ο πλουσιότερος της γης είναι όποιος μπορέσει
με του εχθρού του τον καημό κι εκείνος να πονέσει.
Μ.Χ.