Κλάψε κλάψε κάτι θα βγει

O Μάνος Χάνος αποκαλύπτεται:
Μιας και βλέπω ότι τούτος ο σταθμός έχει ποιητικαί ανησυχίαι, θα αφιερώσω σε όλες και όλους ένα ποίημα από την προτελευταία μου ποιητική συλλογή "Δεν έχω πει ακόμα την τελευταία μου λέξη".

Ουρές έξω από γραφείο, άνθρωποι κλαίνε
τηλεφωνούν και κλαίνε.
Σαν να σε γδέρνουν με μαχαίρι λίγο λίγο.
Μη φωνάξεις όμως όσο κι αν πονάς
μην ακούσουν οι γείτονες και μάθουν
μην έρθουν οι φίλοι από συμπόνια.
Νόμιζα πως τα σκυλιά αγαπούν τους λυπημένους
όμως τα σκυλιά τελικά γαβγίζουν αυτούς που κλαίνε.
Κι οι άνθρωποι κλαίνε, κλαίνε στο δρόμο, στο αμάξι,
πολύ στο σπίτι βουβά, 
και το μαχαίρι γδέρνει σιγά σιγά κι η μηχανή αλέθει.
Ανθρωπάκια στην άκρη, άλλοι είναι τώρα οι τυχεροί της μοιρασιάς
σε σας έπεσε ο κλήρος ο κακός. Κλάψτε όσο θέτε, 
όσο είχατε τον κλήρο τον καλό στο χέρι τον κρατάγατε και γλεντάγατε.
καιρός να μπείτε στις βάρκες και σεις, να πνιγείτε, να ξεφτιλιστείτε,
να γίνετε κιμάς. 
Απ' τον κιμά τον ανθρώπινο των αλλωνών φάγατε και δεν παραπονεθήκατε,
ώρα να σερβίρουμε εσάς στο τραπέζι.
Κι οι άνθρωποι κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε
Το 'λεγε ο ποιητής, μα ποιός τσ' ακούει αυτούς,
"αυτός είναι ο τρόπος που τελείωνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό"