Ας αγαπήσουμε το όνειρο,καλές γιορτές

Δεν είναι ακόμα όλα ίσιωμα - κάποιες στήνουν λόφους

Το άρθρο είναι ένα από τα πιο πρόσφατα του μπλογκ "Το εργαλείο" . Η μπλογκόσφαιρα έχει διαμάντια βυθισμένα στον πολτό της ασημαντότητας, ένα τέτοιο είναι "το εργαλείο" κατά τη γνώμη μου. Ποίηση, ταξίδια, επανάσταση, τι άλλο θες για μια ζωή γεμάτη; Αναδημοσιεύω ενδεικτικά αυτό το άρθρο επειδή φωτίζει τους ανθρώπους πίσω από τις δράσεις και τους ανθρώπους πίσω από το θέαμα. Το θέαμα, αχ το θέαμα. Αφού έλυσε το ζήτημα του φασισμού στη χώρα, προχωράει στο ζήτημα της θέρμανσης, το οποίο επίσης θα λύσει σύντομα μέσω της ακατάσχετης φλυαρίας, του βομβαρδισμού της κοινής γνώμης με ψέμματα, βυζιά και καφέδες ντεκαφεϊνέ, με προτάσεις για τη βραδυνή σας έξοδο ανάμεσα. Εύχομαι καλή δύναμη σε όσες δραστηριοποιούνται σωματικά, και όχι φαντασιακά, στον αγώνα για κοινωνική αλλαγή, και σε όσες δεν κουνάνε ρούπι εύχομαι να βρούμε τη δύναμη να το κάνουμε. Μη ξεχνάμε μωρά μου ότι το παιχνίδι είναι στημένο και έπαθλο δεν είναι τα πορτοφόλια μας, αλλά το μυαλό μας

Μ.Χ

 

Προς Κύριο Σάκη Αποστολάκη (δημοσιογράφο ελευθεροτυπίας)

Κύριε Αποστολάκη,

Διάβασα το πρόσφατο άρθρο σας στην ελευθεροτυπία με τίτλο Άγγελοι της επανασύνδεσης

και μου γεννήθηκε η επιθυμία να σας γράψω μιάς και είμαι και εγώ ένα από το μέλη της "ανοιχτής συνέλευσης αγώνα κατοίκων τούμπας", αυτούς που εσείς αποκαλείται αγγέλους...

Ήθελα να σας συγχαρώ για το άρθρο σας. αν και μου φαίνεται λίγο καθυστερημένο. Πόσα χρόνια πάνε που τρέχει αυτή η υπόθεση με τα χαράτσια και τα κοψίματα του ρεύματος; 2 χρόνια; 3; παραπάνω; Πώς και το θυμηθήκατε; Μήπως έχει να κάνει αυτή σας η επιλογή με τηνπρόσφατες εξελίξεις που πρακτικά νομιμοποιούν τις πρακτικές των επανασυνδέσεων. Ε βέβαια, λογικό είναι.  Μπαίνει ο βαθύς χειμώνας, φοβούνται 'κάποιοι' να μην έχουν περισσότερους νεκρούς έτσι όπως έχει πάει το πράγμα. Επιδιώκουν, δηλαδή, μίας διαχείριση της κατάστασης. Εσείς, μετά από λίγους μήνες, όταν αυτά ξεχαστούν και η κατάσταση ξαναλλάξει, θα ξαναγράψετε παρόμοια πράγματα; Βέβαια, δεν εξαρτάται από εσάς, θα μου πείτε, υπάρχουν άλλοι πιο πάνω από εσάς που πέρνουν τις αποφάσεις, εσείς είστε ένας απλός δημοσιογράφος. Λογικό.

Θυμάμαι όταν άρχισε αυτή η ιστορία με τα κοψίματα του ρευματος τον παππού με τις πέτρες.

Μπαχάρ

Πόσο μου αρέσει να διαβάζω κείμενα εκτός εποχής. Ήτοι τώρα που έχουμε σκιαχτεί όλες κι όλοι απ' το κρύο, απ' τη μοναξιά των κλειστών τοίχων, τώρα είναι η καλύτερη ώρα να διαβάσουμε κείμενα για βουτιές, για καυτά μεσημέρια, για τυχαίες γνωριμίες χωρίς απαιτήσεις, για καρπούζια και κοκταίηλ. Οπότε σας παρουσιάζω το μπαχάρ, διαδικτυακό άτακτο περιοδικό της διαδικτυακής ραδιοφωνικής συχνότητας του radiobubble. Ελπίζω να μη μου αφαιρέσει το λόγο ο καναλάρχης μας γιατί διαφημίζω άλλα διαδικτυακά ραδιόφωνα. Άλλωστε ετοιμάζω ένα άρθρο με τα καλύτερα ελληνικά web radios, για να 'χετε κι εσείς ένα καλό διαδικτυακό ζάππινγκ. Γιατί αν έχετε ένα δυνατό ζάπινγκ από 10 σταθμούς (ο ρεϊντιο108 πρώτος πρώτος) δε θα τσιλιμπουρδίζετε δεξιά αριστερά και για ένα χρόνο θα γυροφέρνετε σε αυτούς τους 10. Ας μη πλατειάσω άλλο, πάμε μια βουτιά κουφονήσια.   

Μ.Χ.

https://www.dropbox.com/s/4tavaur78g2safr/baxar5_web.pdf

Ένας φίλος, βουτηγμένος ο ίδιος στην πραγματικότητα της κρίσης, δραστήριος και υπερενημερωμένος, μας έλεγε για τις βουτιές που έκανε τέλη Απριλίου σε μια σχεδόν έρημη παραλία της Πελοποννήσου. Στο τέλος της συζήτησης είπε πως ένιωθε μάλλον τύψεις που για κάποιες μέρες έλειψε απ’ τα πράγματα και έχασε κάτι απ’ τη ροή των κακών ειδήσεων. Του αντιτείναμε ότι το καλοκαίρι, γιατί το καλοκαίρι περιέγραφε όταν μιλούσε για τον κόσμο της αμμουδιάς, δεν είναι λόγος για να νιώθει κανείς τύψεις. Το καλοκαίρι είναι κάτι σαν υπενθύμιση της ζωής για την οποία φωνάζουμε και χαλάμε το μυαλό και τις σόλες μας σε διαδηλώσεις, συζητήσεις και χειροποίητα εγχειρήματα. Το καλοκαίρι μας θυμίζει το μέρος όπου θα μπορούσαμε να ανασαίνουμε γαλήνιοι, απίθανοι και ελεύθεροι. Ελεύθεροι από τα δεσμά του πανταχού παρόντος ωραρίου και της διαρκούς αναμονής σε όλων των ειδών τις ουρές. Ελεύθεροι από τα δεσμά μιας ανιαρής, κακοπληρωμένης και ψυχοφθόρας εργασίας. Ελεύθεροι από τα δεσμά της παντοδύναμης και αφοπλιστικής ανεργίας.

Στο πέμπτο τεύχος του Μπαχάρ γνωστοί, φίλοι, ψευδώνυμοι, βλόγερς, συγγραφείς γράφουν για αυτό το, ταυτόχρονα μυστήριο και αποκαλυπτικό, καλοκαίρι.

Ας διαβαστεί από όποιον θέλει, από όποιον το βρει τυχαία στο δρόμο του, από όποιον το δανειστεί, με τη βραδύτητα και την σχεδόν ερωτική νωχελικότητα που επιβάλλει το θέρος.

Γράφουν: kospanti / gasireu / anenecuilco14 / άπιαστος λέιζερ / old boy / ΚΚΜοίρης / thas / Όλια Λαζαρίδου / μπανάνα / ou ming / Ευγένιος Αρανίτσης / silentcrossing / βυτίο / Sisyfina / δομιανός / Jaquou Utopie / το πορτατίφ

Φωτογραφίζουν: arcadesx / theskyetc / pen tri / patsiko / murplejane / kaloutsiki / radio_sociale / Ανδρέας Σχοινάς / goldie / schwarzweiss

layout: MindThe_Gab

Μηχανικός τούρκος - Mturk.com

Το παρόν άρθρο αφορά τον τρόπο που θα εργαζόμαστε όσες και όσοι παρέχουμε υπηρεσίες νέας εποχής, ήτοι υπηρεσίες διεθνοποιημένες που δεν προστατεύονται από το εμπόδιο της γλώσσας. Αναφερόμαστε κυρίως σε γραφίστες κλασσικού τύπου ή γραφίστες διαδικτύου, προγραμματιστές, μαρκετίστες, συνθέτες μουσικής, μπλογκερ και χειριστές κοινωνικών δικτύων κοκ. Προσωπική μου άποψη είναι ότι στο κοντινό μέλλον οι περισσότερες υπρεσίες θα προσφέρονται με τον τρόπο που το άρθρο περιγράφει, οπότε διαβάστε κι ας μην κάνετε κάποιο από τα παραπάνω επαγγέλματα.

Το άρθρο παρουσιάζει το Mturk.com, το σαιτ της Amazon που θέλει να παγκοσμιοποιήσει την προσφορά εργασίας, βάζοντας επαγγελματίες απ' όλο τον πλανήτη να σφάζονται στην οθόνη του πελάτη για το ποιός θα δώσει την χαμηλότερη προσφορά. με αυτό τον τρόπο η αμοιβή για τις παρεχόμενες υπηρεσίες σχεδόν μηδενίζεται κι αυτό είναι ταχα μου καλό για τους επαγγελματίες κλπ κλπ. Υπάρχουν αρκετές τέτοιες ιστοσελίδες, εγώ χρησιμοποίησα το fiverr.com, ήτοι τι υπηρεσίες μπορεί να σου παρέχει το πλανητικό χωριό με αμοιβή μέχρι 5 δολλάρια. Παπάδες μπορεί να προσφέρει το πλανητικό χωριό με 5 δολλάρια, εκμεταλλευόμενο τις συναλλαγματικές διαφορές. Έκανα λογότυπο (για σαιτ, αλλά και σε υψηλή αναλυση για εκτυπώσεις) για 5 δολλάρια, ένας μεξικάνος με το έκανε, πολύ καλή δουλειά. Άντε τώρα Βαγγέλαρε, ταλαντούχε web designer, να δουλέψεις. Από το εξαιρετικό περιοδικό serajevo, τεύχος 36, Γενάρης 2013.

Μ.Χ.

μηχανικός τούρκος
Στο καιρό της ήταν μια εντυπωσιακή επίδειξη αυτόματης μηχανής ικανής όχι απλά να παίζει σκάκι, αλλά να παίζει αρκετά έξυπνα ώστε να κερδίζει καλούς (και κυρίως διάσημους) παίκτες. Ο “τούρκος” ή “μηχανικός τούρκος” ήταν ένα επίτευγμα μηχανικής και οφθαλμαπατών, που έφτιαξε και παρουσίασε το 1770 ο ούγγρος εφευρέτης διάφορων αυτόματων [1] και συγγραφέας Wolfgang von Kempelen - προκειμένου να εντυπωσιάσει την αυτοκράτειρα Μαρία Θηρεσία των Αψβούργων. Για πάνω από 70 χρόνια, ως το 1854, ο “μηχανικός τούρκος” γύρισε την ευρώπη και την αμερική, σαν ένα πολύ δυνατός αυτόματος παίκτης σκακιού, κερδίζοντας διάσημους αντιπάλους όπως ο Ναπολέων Βοναπάρτης ή ο Μπένγιαμιν Φρανκλίνος. Αλλά ο “μηχανικός τούρκος” ήταν εν μέρει μόνο μηχανή. Χάρη σ’ ένα ευφάνταστο και αποτελεσματικό σύστημα καθρεφτών, στο εσωτερικό του μεγάλου κουτιού / τραπεζιού, που αποτελούσε τον μηχανισμό του, καθόταν “αόρατος” απ’ το κοινό (παρότι πάντα επιδεικνυόταν όλο το εσωτερικό πριν από κάθε αγώνα) κάποιος μικρόσωμος και υψηλού επιπέδου παίκτης σκακιού.

Λεζάντα

Σύγχρονη αναπαράσταση του “μηχανικού τούρκου” (το πρωτότυπο κάηκε το 1854).  Χάρη σ’ ένα σύστημα καθρεφτών, το κάθισμα δεξιά δεν φαινόταν ακόμα κι αν το κουτί άνοιγε απ’ όλες τις μεριές.

Skip & die - Crammed discs

Update: παρασύρθηκα μωρά μου. Λίγο η αφυξία του εργασιακού χώρου, λίγο η διάθεση για απόδραση και αρκετά η υπέροχη αισθητική του σάιτ και των βίντεοκλιπ (δες εδώ anti-capitalista να σου πεταχτούν όξω τα μάτια από την κιτς ομορφιά) με έψησαν ότι πρόκειται για κάτι σπουδαίο. Έτσι είναι όμως η εποχή μας και εμείς θύματα της (αλλά και θύτες βεβαίως βεβαίως), η εποχή της ασημαντότητας που έλεγε και ο Κορνήλιος. Δε χρειάζεται να παιδεύεσαι με μουσική παιδεία, με νόημα και περιεχόμενο. Παίρνεις ένα μίξερ, βάζεις μέσα γενναίες δόσεις αναφορών στην ποπ κουλτούρα και σερβίρεις στα εκατομμύρια των καλωδιωμένων. Σίγουρα κάποιοι θα τσιμπήσουν. Εγώ π.χ. (ο έμπειρος ακροατής, ο παλαιοτέρας τεχνολογίας κλπ), με την κατάλληλη εκπαίδευση στην ασημαντότητα μπόρεσα όχι μόνο να κάνω λάικ, αλλά και να αναπαράγω οτιδήποτε έχει αναφορές στη ψυχέδελεια, στην πανκ αισθητική, στο έθνικ, στην αντιπαγκοσμιοποίηση κλπ. Υπάρχει τουλάχιστον ένα χαρμάνι για την καθεμιά, για την ακρίβεια υπάρχουν άπειρα χαρμάνια για όλους. Θα σας πω μάλιστα κάτι που κανείς δεν ξέρει (και κανέναν δεν ενδιαφέρει ίσως-ίσως): είμαι έτοιμος να φτιάξω και να πλασάρω τα δικά μου χαρμάνια στο λαό, καθώς μαθαίνω πως δουλεύει το σαμπλερ, αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος της σύγχρονης κουλτούρας. Αλλά για το σάμπλερ θα μιλήσουμε άλλη ώρα.
 
Λοιπόν οι Skip & Die είναι ένα ατελείωτο χαρμάνι ευχάριστων και δυσάρεστων ήχων και το αποτέλεσμα το βρίσκω πολύ γοητευτικό (αν και λίγο παραπάνω ελαφρύ απ' ότι προτιμώ)
Εδώ μπορείτε να ακούσετε το τελευταίο τους άλμπουμ Riots in the jungle
https://www.youtube.com/watch?v=qrwPsUDgyKE

Μπορείτε να πάτε στην εξαιρετική γραφικά ιστοσελίδα τους:
http://skipndie.withtank.com/

Ότι πρέπει για το κρύο.
M.X.

Υπάρχει ακόμα ΕΡΤ;

Ο Μ.Χάνος βρίσκει απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα της εποχής:

Το κλείσιμο της ΕΡΤ είναι ιστορικής σημασίας γεγονός στη σύγχρονη ιστορία και αισθάνομαι ότι το καταλάβαμε αυτό όλοι οι πολίτες της έρμης τούτης χώρας. Το τι έγινε μετά είναι κάτι που η καθεμιά το διαχειρίζεται κατά τη βολή της, καταπώς τον ή την  βολεύει για να συνεχίσει να ζει σα να μη τρέχει τίποτα. Γιατί πράγματι φοβόμαστε όλοι την κοινωνική αλλαγή, την επανάσταση καλέ, καθώς προτιμούμε να απολαμβάνουμε τους παρόντες ρόλους μας ή να σκεφτόμαστε τους μελλοντικούς που θα μας δοθούν, παρά να σκεφτούμε μια ζωή πέρα από ρόλους και ρολάκια.

Θα δούμε μια από τις ιστορίες που γέννησε το "κίνημα ΕΡΤ", άλλη μια απροσδιόριστη προσπάθεια των ανθρώπων, των Ελλήνων συγκεκριμένα, να χτίσουν μια αντίσταση στην επέλαση του τούρμπο καπιταλισμού. Ένα κίνημα που ξεκίνησε γιγάντιο και την κρίσιμη ώρα παραδόθηκε σχεδόν αμαχητί. Μην ξεχνάμε ότι πλέον η ΕΡΤ είναι ένα web tv-radio, σαν το ραδιόφωνο108 ένα πράμα, με μια μάχη βέβαια να περιμένει να δοθεί στη Θεσσαλονίκη (εκτός αθηνών πάμε καλύτερα). (κι εδώ έχει ένα ρεπορτάζ για τις όμορφες ψυχές αυτού του αγώνα)

Και βέβαια μην ξεχνάμε την κρατική βαρβαρότητα, με καταπάτηση κάθε έννοιας νομιμότητας, με στέρηση δημόσιου αγαθού για 5 μήνες και βάλε (σκέψου δηλ. ότι μπορεί πλέον να κλείσει ένα σχολικό συγκρότημα, ένα νοσοκομείο, τα ΚΕΠ κλπ για ένα πεντάμηνο, για να τα αναμορφώσει). Μη ξεχνάμε τα λαμόια που φυσικά επιβίωσαν, μη ξεχνάμε το κομματικό σκυλολόϊ που ζει πάλι χρυσές εποχές. Ιδού το τελευταίο δείγμα της ξεφτίλας τους: μπήκαν μασκαρεμένοι στο κατειλλημένο από ΜΑΤ ραδιομέγαρο.

Μην ξεχάσετε ούτε λεπτό την κρατική βαρβαρότητα,

Παύλος Σιδηρόπουλος: Ο πρίγκιπας της ελληνικής ροκ

 

Σαν σήμερα, στις 6 Δεκεμβρίου του 1990, «έφυγε» ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ελληνικής ροκ μουσικής. Ο συνθέτης, στιχουργός και τραγουδιστής Παύλος Σιδηρόπουλος, παρόλο που έζησε μόλις μέχρι την ηλικία των 42 ετών, άφησε πίσω του αξιοσημείωτη μουσική κληρονομιά με αντοχή στο χρόνο και επιρροή στους νέους καλλιτέχνες.

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα. Ήταν δισέγγονος του Αλέξη Ζορμπά και ανιψιός της ποιήτριας Έλλης Αλεξίου. Ως παιδί, δεν σπούδασε μουσική - παρόλο που το ταλέντο του είχε φανεί από πολύ νωρίς - διότι δεν το θέλησε ο πατέρας του. Στα εφηβικά του χρόνια άρχισε να ακούει κυρίως ροκ εντ ρολ.

Η μουσική του πορεία ξεκίνησε το 1970 στη Θεσσαλονίκη, όπου σπούδαζε μαθηματικός στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο. Εκεί, γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη, με τον οποίο δημιούργησαν το ντουέτο «Δάμων και Φιντίας». Στη συνέχεια, κατέβηκαν στην Αθήνα και μέσα στη διετία 1970-71 ηχογράφησαν για τη δισκογραφική εταιρεία Lyra τον πρώτο τους μικρό δίσκο 45 στροφών, με τα τραγούδια «Ξέσπασμα» και «Ο κόσμος τους». Επιπλέον, συμμετείχαν στη ζωντανή ηχογράφηση «Ζωντανοί στο Κύτταρο» με τα κομμάτια τους «Απογοήτευση» και «Ο γέρο-Μαθιός».

Το 1972 ενσωματώθηκαν στη ροκ μπάντα «Μπουρμπούλια». Καρπός αυτής της συνεργασίας ήταν ένας δίσκος που, μεταξύ άλλων, περιλάμβανε το γνωστό τραγούδι «Ο Ντάμης ο ληστής», το οποίο, εξαιτίας του φόβου της λογοκρισίας, μετονομάστηκε σε «Ο Ντάμης ο Σκληρός».

Εν μέσω δικτατορίας, το σχήμα διαλύθηκε και τα «Μπουρμπούλια» ακολούθησαν τον Διονύση Σαββόπουλο.

Από το 1974 έως το 1976, ο Σιδηρόπουλος συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο. Μετά τις πρώτες πρόβες, ο ίδιος είχε αναφέρει: «O Μαρκόπουλος σχεδόν απαγόρεψε στον οποιονδήποτε φίλο του να με πλησιάσει. Με σύστηνε πάντα με χαμόγελο ως "ο ροκ επικίνδυνος τρόπος ζωής", αλλά φαίνεται ότι ασκούσα κάποια έλξη πάνω του γι' αυτόν ακριβώς τον τρόπο ζωής». Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε τρεις δίσκους του Μαρκόπουλου: «Θεσσαλικός κύκλος», «Μετανάστες» και «Οροπέδιο».

Στο μεταξύ, αρνήθηκε να κάνει τη στρατιωτική του θητεία. Σχετικά με αυτό, είχε πει: «Την άνοιξη του 1976 με ενάμιση μήνα Τρίπολη, είκοσι μέρες 401 και τέσσερα ηλεκτροσόκ, πήρα τρελόχαρτο".  

Στα τέλη του 1977, δημιούργησε, μαζί με τους Βασίλη και Νίκο Σπυρόπουλο, το γκρουπ «Σπυριδούλα» και κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο επιτυχημένους  δίσκους της ελληνικής ροκ δισκογραφίας, τον «Φλου». Ωστόσο, και αυτό το συγκρότημα διαλύθηκε, αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο ροκ ήχο και μια σειρά συναυλιών.

Μάκης Ψωμιάδης for president

Ο Μ.Χ έχει ρηξικέλευθες προτάσεις για έξοδο από την κρίση:

Είναι ικανός, είναι επιτυχημένος, έχει υψηλές διασυνδέσεις και, όπως μάθαμε από τη δίκη του, είναι τίμιος. Μήπως να τον βάλουμε πρωθυπουργό,να τονε στείλουμε για διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα;

Ένοχος ο Ψωμιάδης για τα στημένα αλλά με ποινή... χάδι

Ζητήστε όλοι συγγνώμη από τον Μάκη Ψωμιάδη

Του Κώστα Βαξεβάνη
Στην μεγάλη αίθουσα του Εφετείου Αθηνών όπου δικάζεται ο Μάκης Ψωμιάδης, ελάχιστοι είναι αυτοί που παρακολουθούν τη δίκη. Οι μάρτυρες μπαίνουν, καταθέτουν γρήγορα και φεύγουν. Και βέβαια λένε τα καλύτερα για τον Μάκη. Ο μεν Αλέξης Κούγιας τον είπε «άνθρωπο της Εκκλησίας», ο Πιλάβιος της ΕΠΟ ξεπέρασε κάθε φαντασία και τόλμησε αυτό που δεν θα τολμούσε να πει ακόμη και ο πιο αφελής Έλληνας ,να τον αποκαλέσει «τίμιο».
Σε αυτή τη δίκη κλήθηκα να καταθέσω και εγώ, λόγω των εκπομπών που είχαμε κάνει στο «Κουτί της Πανδώρας» για τα στημένα παιχνίδια. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Μάκη Ψωμιάδη από τόσο κοντά. Αυτή την επιβλητική ομολογουμένως φυσιογνωμία, που ατάραχη, με μεγάλη αυτοπεποίθηση όπως κατάλαβα, περιμένει να τελειώσει μια ακόμη «περιπέτεια».
Πιο εντυπωσιακό από τον Μάκη, ήταν το συμπέρασμα, για το πόσο ανίσχυρη είναι η Δικαιοσύνη, μπροστά στη χρήση των νόμων, από αυτόν που είναι γνωστό σε όλους τι έχει διαπράξει .Η κοινή λογική, η κοινωνική γνώση, αυτό που αντιλαμβάνεται ο κόσμος όλος, δεν επιτρέπεται να ισχύει στο δικαστήριο. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αναγκαίος και δίκαιος τρόπος λειτουργίας της Δικαιοσύνης ή αν οι Δικαστές, πιεσμένοι χρόνια από νομισκισμούς και νομικά τερτίπια των μεγαλοδικηγόρων κατέληξαν να αποδέχονται αυτό ως αντικειμενική λειτουργία και κρίση.
Το δικαστήριο λοιπόν μου ζήτησε να καταθέσω τι γνωρίζω για τον Μάκη Ψωμιάδη. Τα περισσότερα από αυτά που γνωρίζω αφορούν το παρελθόν του, την ικανότητά του να διαπλέκεται με τις Αρχές και να διαφεύγει και αρκετές φρικιαστικές περιπτώσεις στις οποίες ήταν πρωταγωνιστής, όπως αυτή κατά την οποία βίασε με μπουκάλι ένα από τα θύματά του ,τα οποία βέβαια κρατούσαν ακινητοποιημένοι μπράβοι.
Οι συνήγοροι του Ψωμιάδη ζήτησαν από το δικαστήριο να μην ασχοληθεί με όσα κατέθετα γιατί είναι υποθέσεις που έχουν παραγραφεί. Προσέξτε τώρα το οξύμωρο: επί χρόνια ο Ψωμιάδης καταφέρνει να μην καταδικάζεται αλλά ακόμη και όταν καταδικάζεται να μην μπαίνει φυλακή. Σε πολλές από τις περιπτώσεις που αθωώθηκε, οι δικαστές αποδείχθηκε πως ανήκαν στο παραδικαστικό. Στην υπόθεση του βιασμού του θύματός του με το μπουκάλι, το ηχητικό του βιασμού το οποίο είχε ηχογραφήσει ο ίδιος, είχε βρεθεί σε έρευνα στο σπίτι του. Κανένας όμως εισαγγελέας δεν το άγγιζε. Κανένας δεν άσκησε δίωξη. Έτσι η υπόθεση παραγράφηκε.

Ε ρε παππούδια που 'χομε

έχετε ακούσει μωρά μου για τον εμφύλιο ένα σωρό πράγματα και έχετε βαρεθεί. Είναι ο τρόπος της κυριαρχίας (δεξιάς κι αριστερής) να κάνει την ιστορία μας πολτό, από ζωντανό βίωμα να την κάνει ιδεολόγημα. Κι όμως η λαϊκή επανάσταση της δεκαετίας '40 παραμένει μια εξαιρετική στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, μια στιγμή που ο απλός ο άνθρωπος πιστεύει στη δύναμη του. Είναι η εποχή που έχει αφήσει σημάδια σε κάθε πέτρα, σε κάθε χωριό αυτής της χώρας. Είναι η εποχή που ακόμα βγάζει ιστορίες ανθρώπινες που λάμπουν σα διαμάντια στο βούρκο. Μια τέτοια να πούμε σήμερα. Όταν τέλειωσε ο εμφύλιος, οι αντάρτες έφυγαν στις γείτονες χώρες, εκτός από τους νησιώτες που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να αποσυρθούν συντεταγμένα. Στα νησιά λοιπόν γράφονται ιστορίες απίστευτες. Το 1955, 6 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου, παραδίδονται οι 2 τελευταίοι αντάρτες στη Λέσβο, Σκούφος και Αχλιόπιτας (δε εδώ κι εδώ). Στην Ικαρία τα ίδια: Εννιά μαχητές του ΔΣ Ικαρίας αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955.

Η Κρήτη όμως σπάει όλα τα ρεκόρ. Μέχρι το 1962 κάθονται 6 άτομα, άντρες και γυναίκες, ενώ οι δυό τελευταίοι κατεβαίνουν από το βουνό το 1975, με τη χορήγηση αμνηστίας. 26 χρόνια στο βουνό! Για μια πίστη, για μια ιδέα, για μια υπόληψη. Κι εμείς λέμε δεν ημπορώ; Είναι βέβαιο πως η θέληση κάμει τροζάδες.

Το βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή "Άλλος δρόμος δεν υπήρχε" είναι συγκλονιστικό και καθόλου δογματικό ή κομματικό. Απίστευτη η σκηνή όταν μετά από 2 χρόνια που μένουν κρυμμένοι σε στάβλο (και βόθρο στους ελέγχους), λαμβάνουν την απόφαση του Κόμματος ότι ο αγώνας συνεχίζεται και "έχουμε το όπλο παρα πόδας". Παρά πόδας μωρέ καημένα στελέχη της Μόσχας μες στο βόθρο;

Ακολουθεί η ιστορία τους όπως οι ίδιοι την αφηγήθηκαν, παππούδες πια, στο ντοκυμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/2013/11/there-was-no-other-way.html

ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ

22 Ιουνίου 1962. Ένα μικρό κότερο αναχωρεί από τη Γλυφάδα με προορισμό την περιοχή του Οτράντο, στη Νότια Ιταλία. Ενας γέρος ναυτικός και ο γιός του φυγαδεύουν παράνομα 4 άνδρες και 2 γυναίκες. 

Οι παράνομοι, επικηρυγμένοι, αντάρτες Νίκος Κοκοβλής, Παγώνα Κοκοβλή (αδερφή του Νίκου), Αργυρώ Πολυχρονάκη, Σταμάτης Μαριόλης, Γιάννης Λιονάκης και Κωστής Λιονάκης (αδερφός του Γιάννη), αφού κρύβονταν για 15 περίπου χρόνια στο Νομό Χανίων, στη Δυτική Κρήτη,

Οι Νερόμυλοι στη Λέσβο

Μια ενδιαφέρουσα πρόσκληση λάβαμε από τον Σύλλογο Φίλων Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων Ν. Λέσβου  που διοργανώνει μια εκδήλωση για τη ιστορία, την αρχιτεκτονική και την λειτουργία των υδρόμυλων από την αρχαιότητα μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα στη Λέσβο.

Η τιθάσευση του νερού από τον άνθρωπο και η διαδικασία σύνθλιψης και άλεσης του καρπού για την παραγωγή του καθημερινού στοιχείου της διατροφής μας, από την ώρα που το νερό διοχετεύεται στο αυλάκι μέχρι το φούρνισμα του ψωμιού.

Για τους νερόμυλους θα έχουμε την τιμή να μας μιλήσουν οι Μάκης Αξιώτης και Στρατής Φρατζέσκος

Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από παρουσίαση 3D αναπαράστασης της λειτουργίας μύλου, μιας εργασίας του Γιάννη Κουτζαμάνη
Και από παραγωγή ψωμιού που θα μας παρουσιάσει ο  Κος Γιάννης Βαλέλλης

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, στα Μυλέλια , ώρα έναρξης 11:30 π.μ

DruGS, Sex, Sucess Story

Εντάξει, θα το δείτε σε όλο το ίντερνετ, αλλά μόνο σε εμάς θα δείτε την πρώτη, την πραγματική δημοσίευση από το περιοδικό VICE. Περιέχει την πραγματική συνέντευξη του φωτογράφου + εξτρα φωτογραφίες. Είναι κρίμα νομίζω που η Αθήνα μπορεί και βγάζει πόζες Νέας Υόρκης, κουλ παρακμής κι έτσι, δεν έχει τίποτα κουλ το να ζεις πρεζάκιας, άρρωστος, κυνηγημένος σε άδεια εργοστάσια και φτηνά ξενοδοχεία. Το λέει ο φωτογράφος κάποια στιγμή (και δεν το μετέφρασαν όλο): "Οι εικόνες που διάλεξα είναι δυνατές για μένα σε προσωπικό επίπεδο, γιατί γνωρίζω την ιστορία πίσω από καθεμιά τους. Όταν οι άλλοι βλέπουν αυτές τις εικόνες θέλω να αισθάνονται σεβασμό και αξιοπρέπεια προς αυτούς τους ανθρώπους, όπως αισθάνομαι κι εγώ γι' αυτούς". Αλλά τώρα η αθηναίϊκη ντεκαντέντσια μπήκε στο χώρο του θεάματος. Η εικόνα δε μυρίζει, μπορείς να φανταστείς τη μυρωδιά σε κάποιες φωτό; Η εικόνα δεν σε βάζει σε κίνδυνο, δε σου κάνει τράκα, δεν μεταδίδει νοσήματα, ταιριάζει στον προσωπικό σου μικρόκοσμο ανώδυνα. Προβλέπω επιδείξεις μόδας των πιο μεγάλων και αβντ-γκαρντ οίκων μόδας στη πλατεία Βάθης.

και στα ελληνικά κάποια κομμάτια μεταφρασμένα εδώ

Μ.Χ.

 

Enri Canaj is an Albanian photojournalist who migrated with his family to Athens when he was 11 years old. He’s grown up in and around adversity for most of his life and over the last couple years has been documenting Athens's transformation from a prosperous city to a melting pot offascists, antifascists, protests, poverty and sex trafficiking. Enri's photographs, which focus on the town's immigrant population, are a compassionate look into the lives of a population stuck in terrible conditions. He was kind enough to send me these sometimes heartrending photos from his series, titled Shadows in Greece, and I talked to him about his subjects, the troubles his city is going through and whether there is hope for the future.

Me throw "rock"

Βγαίνοντας για καφέ με έναν πολύ καλό μου φίλο που ασχολείται με τα των media και αυτός, η συζήτηση πήγε στο ραδιόφωνο, ένα αγαπημένο μέσο και των δυο μας και όπως έχει αποδειχτεί αγαπημένο των περισσότερων από εμάς. Ένα μέσο το οποίο έχει ζήσει μεγάλες δόξες κυρίως την δεκαετία του '90. Ιδιαίτερα για τους ροκ φαν του κάθε στυλ, υπήρχαν σταθμοί που αποτελούσαν οάσεις με τις αξεπέραστες εκπομπές και τα αφιερώματα τους. Στις μέρες μας όμως τα ροκ ραδιόφωνα φαίνεται πως απλά αργοπεθαίνουν. Έτσι η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τους λόγους που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. 
Συμφωνήσαμε πως τα playlists αποτελούν -ενδεχομένως- το μεγαλύτερο “πρόβλημα”. Οι εποχές είναι δύσκολες, σε αυτό δεν νομίζω να έχει κάποιος αντίρρηση. Έτσι και οι ροκ σταθμοί έπρεπε να εκμοντερνιστούν και να γίνουν πιο εμπορικοί. Επακόλουθο της οικονομικής κρίσης; Μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα προγράμματα πλέον αποτελούνται από την γνωστή εύκολη συνταγή. Παίζονται ξανά και ξανά κυρίως παλιά κομμάτια, τα οποία όλοι έχουμε αγαπήσει και προφανώς θα συνεχίσουμε να αγαπάμε. Άλλωστε ως γνωστόν το παλιό είναι πιο δημοφιλές, δοκιμασμένο και σαφώς πουλάει περισσότερο. Έτσι λοιπόν κάτι το οποίο πουλάει αφενός δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει και αφετέρου αποκλείει την πιθανότητα του οποιουδήποτε πειραματισμού άρα και ρίσκου. Μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο για έναν ακροατή να “ανακαλύπτει” έναν σταθμό που παίζει μόνο τις αγαπημένες του επιτυχίες όμως ύστερα από συστηματική ακρόαση καταντάει αν μη τι άλλο βαρετό και κουραστικό να ακούς σχεδόν σε λουπ τα ίδια και τα ίδια.

Από την άλλη μαζί με την ποιότητα των ίδιων των σταθμών έχει χαλάσει και η ποιότητα της “φωνής” τους. Ζήτημα να υπάρχουν 10 αξιόλογοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί -συνήθως “δεινόσαυροι” λόγω παλαιότητας- οι οποίοι όμως χάνονται στο χάος των ερτζιανών. Ο κόσμος έχει γεμίσει από υπερφίαλα παιδάκια που το παίζουν παραγωγοί, τα οποία ούτε τις κατάλληλες γνώσεις έχουν αλλά ούτε και καμία διάθεση να ψάξουν νέα πράγματα ή έστω να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να προετοιμάσουν μια εκπομπή. Έτσι τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι εμφανές πως αυτό που λείπει είναι άνθρωποι με γνώσεις, αισθητική, ωραίο λόγο, έξυπνο χιούμορ και πάνω απ'όλα μέτρο.

Εικόνα σου είμαι: Ένας άλλος παράγοντας που αναλύσαμε ήταν βέβαια και το κατά πόσο το κοινό στην Ελλάδα μπορεί να υποστηρίξει έναν σταθμό ας πούμε με απόλυτα ελεύθερο ροκ πρόγραμμα την στιγμή που στην χώρα μας ο Νο1 τραγουδιστής είναι ο Σάκης και ο κάθε Σάκης. Όπως φαίνεται δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για “πολυφωνία” αφού κατά ένα τεράστιο ποσοστό ο κόσμος αρκείται στα απολύτως εύπεπτα σουξεδάκια της κάθε σεζόν. Έτσι το χάος που επικρατεί στην εγχώρια μουσική αντικατοπτρίζεται και στον χώρο του ραδιοφώνου...πράγμα που μας οδηγεί πίσω στο βήμα ένα -που λέγαμε για ρίσκα και πειραματισμούς.

Εν κατακλείδι και όπως προκύπτει από τα παραπάνω -και μερικά ακόμα που δεν είναι της παρούσης- φτάσαμε στο συμπέρασμα πως παρότι γκρινιάζουμε και κριτικάρουμε κατά καιρούς, η δύναμη της συνήθειας είναι τόσο μεγάλη που θα εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε ότι μας πουλάνε γιατί νομίζουμε πως είμαστε σίγουροι πως το θέμα δεν παίρνει βελτίωση και πως φυσικά δεν περνάει από το χέρι μας.

Πίνοντας ακόμα μια γουλιά από τον καφέ μου είπα στον εαυτό μου... “ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια αξιόλογα web radios...”

Πηγή:outkast

“Kill the Bill”: 19 χρόνια από την έκρηξη της Χημικής Γενιάς

Ο Μάνος Χάνος θυμάται και θυμίζει:

Ήταν 1994. Ο Μάνος είναι ένας νεαρός πάνκης που έχοντας τελειώσει το πανεπιστήμιο στέλνεται στα Λονδίνα για να ξοδέψει τις αιματηρές οικονομίες της οικογενείας του στην απόκτηση γνώσεων. Μια μέρα που πηγαίνει εις την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου βλέπει αφισάκι που καλεί σε πορεία ενάντια στο Criminal Justice Bill. Ξέρει μέσες άκρες κάποια πράματα ο νεαρός από πολιτική (πήγαινε φροντιστήριο στα εξάρχεια λέμε) ξέρει και ελάχιστα πράματα για τα rave (κυρίως από το ροκ κομμάτι της κουλτούρας τους, happy mondays, stone roses klp) και έτσι ξεκινάει να πάει στην πορεία. Ήταν Οκτώβρης του '94 και ο νεαρός Μάνος καθόλου δεν φανταζόταν πως αυτή του η απόφαση θα του άλλαζε τη ζωή. Το πως και το γιατί διαβάστε το και δείτε το στο εξαίρετο άρθρο που ακολουθεί:  

“Kill the Bill”: 19 χρόνια από την έκρηξη της Χημικής Γενιάς

του Γιάννη Μπουρνού (πηγή)

What we’re dealing with here is a total lack of respect for the law
I’m the law and you can’t beat the law (note)
I’m the law and you can’t beat the law
I’m the law and you can’t beat the law
Fuck ’em and their law

Crack down at sundown
Fuck ’em and their law

(The Prodigy, “Their Law”)

Ήταν 3 Νοεμβρίου του 1994, όταν η συντηρητική κυβέρνηση του Τζον Μέιτζορ υπερψήφιζε στο βρετανικό κοινοβούλιο, μετά από εισήγηση του Μάικλ Χάουαρντ (δεξιού χεριού του Μέιτζορ), το “Criminal Justice & Public Order Act”, ένα νόμο που εισήγαγε μια σειρά από αλλαγές στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, που περιόριζαν τα υπάρχοντα δικαιώματα και εισήγαγαν αυστηρότερες ποινές για συγκεκριμένες “αντικοινωνικές” συμπεριφορές. Ανάμεσα σε άλλα, το νομοσχέδιο διεύρυνε τη δυνατότητα της Αστυνομίας να διεξάγει αναίτια προληπτικούς ελέγχους στο δρόμο και να συλλέγει βιολογικό υλικό, μετέτρεπε το δικαίωμα σιωπής των συλληφθέντων σε ενοχοποιητικό στοιχείο, ενώ απάλλασσε τα δημοτικά συμβούλια από την υποχρέωσή τους να παρέχουν υπαίθριους χώρους σε ρομά και γενικότερα σε όσους επέλεγαν να ζουν νομαδικά.

Άλλο ένα σημείο της μεταρρύθμισης που προκάλεσε, αυτή τη φορά, τις αντιδράσεις της LGBTQI κοινότητας της Μ. Βρετανίας, ήταν η αλλαγή του ηλικιακού ορίου της νόμιμης ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής πράξης. Ενώ οι LGBTQI οργανώσεις απαιτούσαν το όριο αυτό να εξισωθεί με το ηλικιακό όριο της νόμιμης ετεροσεξουαλικής ερωτικής πράξης (16 έτη), το κοινοβούλιο απέρριψε σχετική τροπολογία με διαφορά εικοσιεπτά ψήφων και το ηλικιακό όριο μειώθηκε μεν, αλλά από τα 21 στα 18 έτη.

Οι κρισιμότερες, όμως, διατάξεις του νομοσχεδίου, που συνάντησαν τις μεγαλύτερες δημόσιες αντιδράσεις, ήταν αυτές που αφορούσαν τη “συλλογική καταπάτηση γης” και τη διατάραξη κοινής ησυχίας. Οι διατάξεις αυτές (άρθρα 63-67) στρέφονταν ξεκάθαρα ενάντια στα raves.

Στα άρθρα 63-65 οριζόταν ως raves οι συναθροίσεις ανω των εκατό ατόμων, στις οποίες ακουγόταν μουσική “ολικώς ή κυρίως χαρακτηριζόμενη από την εκπομπή ακολουθίας επαναλαμβανόμενων ρυθμών, η οποία είναι δυνατόν να προξενήσει σοβαρή αναταραχή στην τοπική κοινότητα, στην ύπαιθρο και τη νύχτα”[1].

Οι διατάξεις αυτές έδιναν στην αστυνομία το δικαίωμα να εκκενώνει υπαίθριους χώρους ακόμη κι όταν υπήρχε υποψία προετοιμασίας κάποιου rave. Η άρνηση συμμόρφωσης με την εντολή εκκένωσης ή και η επιστροφή στο χώρο εντός μιας εβδομάδας (!) τιμωρούνταν με τρίμηνη φυλάκιση ή/και πρόστιμο 2.500 στερλίνων.

Το άρθρο 65 επέτρεπε στην αστυνομία να σταματήσει και να απομακρύνει οποιοδήποτε άτομο που πιθανώς να κατευθυνόταν σε κάποιο rave, σε ακτίνα πέντε μιλίων, ενώ η ανυπακοή στην εντολή απομάκρυνσης μπορούσε να τιμωρηθεί με πρόστιμο χιλίων στερλίνων. Τέλος, τα άρθρα 66 και 67 εξουσιοδοτούσαν την αστυνομία να εισέρχεται σε χώρους όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη κάποιο rave και να κατάσχει οχήματα και ηχητικό εξοπλισμό.

Το Criminal Justice Bill στρεφόταν επίσης εναντίον των καταληψιών πάσης φύσεως και όσων έκαναν ελεύθερη κατασκήνωση, αφού ποινικοποιούσε τις μέχρι τότε αστικές διαφορές που αφορούσαν τέτοιες πράξεις. Οι αλλαγές αυτές επηρέαζαν ιδιαίτερα τη δράση των ακτιβιστών κατά του κυνηγιού (που συχνά εισέβαλαν σε ιδιωτικές εκτάσεις γης και κατέστρεφαν τις παγίδες ζώων και τα  μονοπάτια των κυνηγών), αλλά και πολλών περιβαλλοντικών κινημάτων κατά της κατασκευής αυτοκινητοδρόμων, που είχαν ως συνηθέστερη πρακτική τους το μπλοκάρισμα δρόμων.

Όταν το νομοσχέδιο τίθεται υπό δημόσια διαβούλευση, οργανώσεις υπεράσπισης πολιτικών ελευθεριών, ομάδες διοργάνωσης υπαίθριων raves, σύνδεσμοι οπαδών, αναρχικές ομάδες, οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και εμβληματικοί παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής, ενώνουν τις δυνάμεις τους και διοργανώνουν δυναμικές διαδηλώσεις στο Λονδίνο, με κορυφαίες αυτές στις 24 Ιουλίου και στις 9 Οκτωβρίου 1994. Ως κεντρικό σύνθημα του κινήματος επικρατεί το “Kill the Bill” (“Τελειώστε/Καταψηφίστε το Νομοσχέδιο”).

Το αντάρτικο του ανοιχτού κώδικα και της ανοικτής πρόσβασης

Ο Μ. Χάνος αποκαλύπτει:

Ποιός είναι τούτος εδώ ο πιτσιρικάς;

Αυτοκτόνησε ο Aaron Swartz / Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης

(Πηγή)

Στις 11 Ιανουαρίου 2013 αυτοκτόνησε ο 26χρονος Aaron Swartz, προγραμματιστής και ακτιβιστής της ελευθερίας του internet. [Άλλοι βέβαια λένε πως δολοφονήθηκε]
Ο Aaron Swartz ξεκίνησε προγραμματισμό ως παιδί και σε ηλικία μόλις 14 ετών δημιούργησε την προδιαγραφή RSS.
Αντιμετώπιζε ποινή 35 ετών φυλάκισης σε δίκη που θα ξεκινούσε τον επόμενο μήνα επειδή κατέβασε εκατομμύρια ακαδημαϊκές εργασίες από το αρχείο JSTOR σκοπεύοντας να τις διαθέσει ελεύθερα.

Ακολουθεί κείμενό του:

Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης

Η πληροφορία είναι δύναμη. Όμως, όπως κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ολόκληρη η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, η οποία δημοσιεύθηκε στη διάρκεια των αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, ολοένα ψηφιοποιείται και κλειδώνεται από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες. Θέλετε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις που έχουν τα πιο διάσημα αποτελέσματα των επιστημών; Θα πρέπει να στείλετε τεράστια ποσά σε εκδότες, όπως η Reed Elsevier.

Occupy me

από Serratia S. Marcescens

ΒΙΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΕΩΡΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Φοβόμαστε το θάνατο. Τον φοβόμαστε γιατί βλέπουμε ότι εκείνοι που πεθαίνουν εξαφανίζονται και δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά, φοβόμαστε επειδή δεν ξέρουμε τι συμβαίνει "εκεί", κυρίως επειδή φοβόμαστε ότι δεν έχουμε πια καμιά σχέση με το σώμα μας, το οποίο πεθαίνει.
Ωστόσο, μια νέα επιστημονική θεωρία επιβεβαιώνει παλαιότερες θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο θάνατος δεν είναι το τέλος όπως εμείς το πιστεύουμε.
Η νέα θεωρία
Η καινούργια προσέγγιση στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου λέγεται Βιοκεντρισμός, και προέρχεται τόσο από το χώρο της κβαντοφυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, όσο και από τον ίδιο τον Αϊνστάιν. Προτάθηκε το 2007 από τον Αμερικανό Robert Lanza.
Όπως λέει και η λέξη βιοκεντρισμός, η ζωή και η βιολογία είναι κεντρικής σημασίας στο είναι, την πραγματικότητα, και το σύμπαν – μάλλον η ζωή δημιουργεί το σύμπαν.Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες θεωρίες του φυσικού κόσμου δεν λειτουργούν, και μπορεί ποτέ να μην λειτουργήσουν, μέχρι αυτές να ευθύνονται εξ ολοκλήρου για τη ζωή και συνείδηση.
Ο Lanza υποστηρίζει ότι η υπεροχή της συνείδησης είναι χαρακτηριστική στο έργο του Ντεκάρτ, του Καντ, του Λάιμπνιτς, του Μπέρκλεϋ, του Σοπενχάουερ και του Μπερξόν. Ο ίδιος το βλέπει ως υποστήριξη του κεντρικού ισχυρισμού ότι αυτό που ονομάζουμε χώρος και χρόνος είναι μορφές της αντίληψης της αίσθησης των ζώων, και όχι εξωτερικά φυσικά αντικείμενα.
Ο Lanza υποστηρίζει ότι ο βιοκεντρισμός προσφέρει μια άλλη ματιά σε πολλά μεγάλα παζλ της επιστήμης, συμπεριλαμβανομένης της Αρχής της Αβεβαιότητας του Heisenberg, του πειράματος της διπλής σχισμής καθώς και της λεπτής ρύθμισης των δυνάμεων, των σταθερών και των νόμων που διαμορφώνουν το σύμπαν όπως το αντιλαμβανόμαστε.

Κοστούμι σου πάει ο ρόλος

http://luben.tv/blogosphere/photobooth/27267
Μεταμφιεσμένοι στην καθημερινή ζωή
Ο αυστριακός φωτογράφος Κλάους Πίσλερ φωτογραφίζει τα alter-ego καθημερινών ανθρώπων

Την εβδομάδα που μας πέρασε είδαμε στο internet πληθώρα 

κοστουμιών, με αφορμή το Halloween, από αφαιρετικά t-shirt 

με αστεία μηνύματα μέχρι εξαιρετικά περίπλοκες και εξεζητημένες 

στολές, εμπνευσμένες από ταινίες και comics. Είναι πολύ πιθανό 

να πιστέψατε ότι οι παρακάτω φωτογραφίες είναι κι αυτές κάτι 

αντίστοιχο. Δεν είναι. Πρόκειται για τη σειρά φωτογραφικών 

πορτρέτων που δημιούργησε ο αυστριακός φωτογράφος  Κλάους 

Πίσλερ και ονομάζεται Just the Two of Us.Ο Πίσλερ φωτογράφησε 

φανατικούς οπαδούς του cosplay 

(costume play), οι οποίοι αφιερώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της 

ζωής τους στη δημιουργία της τέλειας μεταμφίεσης, μέσα στα 

σπίτια τους. Στις φωτογραφίες του προσπαθεί να απεικονίσει 

την αντίθεση της καθημερινότητας τους, με το alter-ego που 

επιλέγουν να δημιουργήσουν για να ξεφύγουν από αυτήν. 

Somehow Ecstatic

O M.X. κοινοποιεί από τα μετόπισθεν: 

Ευρωπαϊκά και παγκόσμια θα κινηθούμε και σήμερα, χωρίς να κουνήσουμε ρούπι από τα βολικά μας πισάκια (πισι=pc, personnal kompioyter).
Πρόκειται για άλλη μια ομορφιά τύπου Already Dead Tapes, από τα μέρη μας αυτή τη φορά: "We are a small indie label based in Athens.. we try to release music we love.. with special handmade packaging..", 

κυρίες και κύριοι οι Somehow Ecstatic Records. 

Με κόνσεπτ τελευταία την ηχογράφηση του άλμπουμ σε 24 ώρες, άρτια κυβερνοπαρουσία και σήμα τον λουτροκαμπινέ, οι Somehow Ecstatic έχουν καταφέρει ως τώρα 28 εκδόσεις με καλλιτέχνες από μέγαρα μέχρι σινσινάτι οχάϊο. Άμπιεντ, ποστ ροκ αράδα, αλλά και άλλα και μίξεις κι απ' όλα. Και Yparxei provlima Amalia και Angelos kyriou, και Dοzen Draft και Masturbation Goes Cloud (χωρίς πλάκα). 
Βουτήχτε
http://somehowecstatic.bandcamp.com/

Lou Reed R.I.P.

Εντάξει τώρα, τι να λέμε. Δικό μας παιδί ο Lou Reed. Έξω από συμβάσεις και νόρμες, κυνήγησε τους προσωπικούς του δαίμονες βγάζοντας τους σε κοινή θέα. Παρτάκιας μεγάλος, δεν συντάχθηκε με κανένα κίνημα, με καμιά επανάσταση, κανένα κόμμα δεν τον γούσταρε, τον παλιοπρεζάκια. Κι όμως τα τραγούδια του μίλησαν  σε ψυχές εκατομμυρίων, έδειξε μια στάση ζωής: να είσαι ο εαυτός σου, να μην υποκρίνεσαι και να μη μασάς. Πάθος, πάθος, πάθος. Συγχωρεμένη και η ακόρεστη δίψα του για τα φράγκα, που τον μετέτρεψε για μια εποχή σε κιμά του θεάματος, σε φραγκάτο rock star των γηπέδων.

 https://www.facebook.com/LouReed

Ενα ντοκυμαντερ για να τον θυμηθουμε μια στιγμή.

Lou Reed: Rock & Roll Heart, του Timothy Greenfield-Sanders  [1998 ΗΠ, 73']

Όλοι μιλούν με πάθος γι' αυτόν. 

Andy Warhol και Velvets, Bowie, Laurie Anderson, Patti Smith, Dave Stewart, Thurston Moore και Lee Renaldo, Joe Dallesandro. Ντουέτο με τον Cale, επανασύνδεση των Velvets το '93, συναυλία στην Πράγα. Ο Βάκλαβ Χάβελ, συγγραφέας, πρωθυπουργός και ροκάς θυμάται τη γνωριμία τους. Η Nico περνάει ολίγο στο ντούκου. 

http://www.youtube.com/watch?v=TjPuF-CYuic

η προ velvet εποχή του λου

κάνε τη στρουθοκάμηλο - κάνε την πάπια που λέμε..

Meet the Song of the Day: 

"The Ostrich" by The Primitives

http://psychobabble200.blogspot.gr/2010/09/meet-song-of-day-ostrich-by-primitives_11.htm

http://www.youtube.com/watch?v=5r998weOUiM

Ώρα για τρέλες

Ο γνωστός σας άγνωστος Μ. Χ. ερευνά:

Μωρά μου, οι καιροί είναι τρελοί, θεοπάλαβοι να λέμε. Γυρίζουν όλα σε μια δίνη και από το στρόβιλο εκτοξεύονται νέα ήθη, νέες δυνατότητες, νέες θηριωδίες, απ' όλα. Δεν ξέρεις τι θα σου πέσει στο κεφάλι κάθε μέρα.

Έτσι και μένα λοιπόν μια μέρα, ένα βράδυ για την ακρίβεια, έπεσε μπροστά μου ο εξής παλιονεολογισμός που με τυραννάει ακόμα: ι μπάμπ'ς, ένας άνθρωπος 28-30 χρονών, ηχογραφεί με το όνομα Dozen Draft τις μουσικές του και γουστάρει αυτός και γουστάρουμε κι εμείς γιατί γουστάρει αυτός και είναι κι ωραίες μουσικές. Μας λέει λοιπόν όπως καθόμασταν ότι κυκλοφόρησε δουλειά του στην Αμερική, USA καλέ. Πως; τι; πως έγινε; Και μας ρίχνει το μεγαλειώδες: η δουλειά μου κυκλοφόρησε σε κασσέτα ΜΟΝΟ, 60 αντίτυπα, η αμοιβή μου ήταν 10 αντίτυπα και με βρήκαν αυτοί από το ίντερνετ.
Καλωσορίσατε λοιπόν στον παράξενο κόσμο της Already Dead Tapes. Γιατί άραγε να ξεκινάει σήμερα μια προσπάθεια που επιλέγει να εκδίδει μόνο κασσέτες; Όταν ο μπάμπης μας προσέφερε αυτό το υπέροχο και ιστορικό δημιούργημα, κανείς δεν το πήρε. Δεν έχουμε κασσετόφωνο ή έχουμε ένα χαλασμένο.
Ακριβώς εδώ αναδύεται η παράξενη ουσία: η υλική υπόσταση, η κασσέτα, είναι καθαρά ένα φετίχ σήμερα. Και το cd, αλλά κυρίως το Βινύλιο, το οποίο επανήλθε δυναμικά, επίσης υπάρχουν σαν φετιχ. Όλη η μουσική είναι πλέον άϋλη, συνδυασμοί 0 και 1 λέμε. H υλική της υπόσταση δεν έχει πια σχέση με την κελλιτεχνική της υπόσταση, είναι άλλο πράμα. Τι άλλο πράμα είναι τώρα δεν ξέρω, άμα καταλάβετε πείτε μου και μένα.
Η προσπάθεια βέβαια της AlreadyDead Tapes είναι εξαιρετική και με φτιάνει να βλέπω 4 αθρώπους στο τσικάγκο ας πούμε, να κάνουν τη φάση τους, τη τρέλλα τους κυριολεκτικά. Και φυσικά είναι όμορφα, και δε χρειαζεται να αγοράσεις τίποτα.
Και σαν μην έφτανε αυτό, ο Dozen Draft συμμετέχει και σε άλλη κασέτα, στο Ελλάντα αυτή τη φορά, συλλογή. Πανέμορφη κι αυτή, και το περιεχόμενο ελεύθερα διαθέσιμο. Και σε πλήρως διεθνή φόρμα και σημειολογία.
Για να δούμε ο 21ος.

          http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=uSKwO5lKCxs

Ο περιπετειώδης κύριος Filtig

Ο ManosHanos ψάχνει, βρίσκει και μοιράζεται:


καλησπερούδια και κομμένα τα ποιήματα. Θα σας συστήσω σήμερα έναν απροσδόκητο σύμμαχο, τον κύριο Filtig. Τα πονήματα του διάφορα και εικονοκλαστικά με σύστημα. Είναι σαν να μπήκε η Λένα Πλάτωνος σε όλο το ελληνικό σύμπαν διασκευάζοντας τα πάντα.
Προσωπικά μου προκαλούν από αηδία (τόσο η Κασετίνα Ι με τις διασκευές σε σκυλοποπ δεκαετίας '80, όσο και οι διασκευές στον Θεοδωράκη) μέχρι έρωτα (η Κασετίνα ΙΙ με ελεκτρο διασκευές ελληνικού πανκ είναι οι δικοί μας Nouvelle Vague και οι Discoboy είναι εξαιρετικοί).
Αλλά μη με πιστεύετε κιόλας. Αυτιά έχετε, ακούστε:
http://filtig.bandcamp.com/

  

http://www.youtube.com/watch?v=wHltS9B8ZyA

Κλάψε κλάψε κάτι θα βγει

O Μάνος Χάνος αποκαλύπτεται:
Μιας και βλέπω ότι τούτος ο σταθμός έχει ποιητικαί ανησυχίαι, θα αφιερώσω σε όλες και όλους ένα ποίημα από την προτελευταία μου ποιητική συλλογή "Δεν έχω πει ακόμα την τελευταία μου λέξη".

Ουρές έξω από γραφείο, άνθρωποι κλαίνε
τηλεφωνούν και κλαίνε.
Σαν να σε γδέρνουν με μαχαίρι λίγο λίγο.
Μη φωνάξεις όμως όσο κι αν πονάς
μην ακούσουν οι γείτονες και μάθουν
μην έρθουν οι φίλοι από συμπόνια.
Νόμιζα πως τα σκυλιά αγαπούν τους λυπημένους
όμως τα σκυλιά τελικά γαβγίζουν αυτούς που κλαίνε.
Κι οι άνθρωποι κλαίνε, κλαίνε στο δρόμο, στο αμάξι,
πολύ στο σπίτι βουβά, 
και το μαχαίρι γδέρνει σιγά σιγά κι η μηχανή αλέθει.
Ανθρωπάκια στην άκρη, άλλοι είναι τώρα οι τυχεροί της μοιρασιάς
σε σας έπεσε ο κλήρος ο κακός. Κλάψτε όσο θέτε, 
όσο είχατε τον κλήρο τον καλό στο χέρι τον κρατάγατε και γλεντάγατε.
καιρός να μπείτε στις βάρκες και σεις, να πνιγείτε, να ξεφτιλιστείτε,
να γίνετε κιμάς. 
Απ' τον κιμά τον ανθρώπινο των αλλωνών φάγατε και δεν παραπονεθήκατε,
ώρα να σερβίρουμε εσάς στο τραπέζι.
Κι οι άνθρωποι κλαίνε, κλαίνε, κλαίνε
Το 'λεγε ο ποιητής, μα ποιός τσ' ακούει αυτούς,
"αυτός είναι ο τρόπος που τελείωνει ο κόσμος
όχι μ' ένα πάταγο αλλά μ' ένα λυγμό"