Ε ρε παππούδια που 'χομε

έχετε ακούσει μωρά μου για τον εμφύλιο ένα σωρό πράγματα και έχετε βαρεθεί. Είναι ο τρόπος της κυριαρχίας (δεξιάς κι αριστερής) να κάνει την ιστορία μας πολτό, από ζωντανό βίωμα να την κάνει ιδεολόγημα. Κι όμως η λαϊκή επανάσταση της δεκαετίας '40 παραμένει μια εξαιρετική στιγμή της νεότερης ιστορίας μας, μια στιγμή που ο απλός ο άνθρωπος πιστεύει στη δύναμη του. Είναι η εποχή που έχει αφήσει σημάδια σε κάθε πέτρα, σε κάθε χωριό αυτής της χώρας. Είναι η εποχή που ακόμα βγάζει ιστορίες ανθρώπινες που λάμπουν σα διαμάντια στο βούρκο. Μια τέτοια να πούμε σήμερα. Όταν τέλειωσε ο εμφύλιος, οι αντάρτες έφυγαν στις γείτονες χώρες, εκτός από τους νησιώτες που δεν μπορούσαν εκ των πραγμάτων να αποσυρθούν συντεταγμένα. Στα νησιά λοιπόν γράφονται ιστορίες απίστευτες. Το 1955, 6 χρόνια από τη λήξη του εμφυλίου, παραδίδονται οι 2 τελευταίοι αντάρτες στη Λέσβο, Σκούφος και Αχλιόπιτας (δε εδώ κι εδώ). Στην Ικαρία τα ίδια: Εννιά μαχητές του ΔΣ Ικαρίας αρνήθηκαν να παραδοθούν και παρέμειναν καταδιωκόμενοι στο νησί μέχρι το 1955.

Η Κρήτη όμως σπάει όλα τα ρεκόρ. Μέχρι το 1962 κάθονται 6 άτομα, άντρες και γυναίκες, ενώ οι δυό τελευταίοι κατεβαίνουν από το βουνό το 1975, με τη χορήγηση αμνηστίας. 26 χρόνια στο βουνό! Για μια πίστη, για μια ιδέα, για μια υπόληψη. Κι εμείς λέμε δεν ημπορώ; Είναι βέβαιο πως η θέληση κάμει τροζάδες.

Το βιβλίο του Νίκου και της Αργυρώς Κοκοβλή "Άλλος δρόμος δεν υπήρχε" είναι συγκλονιστικό και καθόλου δογματικό ή κομματικό. Απίστευτη η σκηνή όταν μετά από 2 χρόνια που μένουν κρυμμένοι σε στάβλο (και βόθρο στους ελέγχους), λαμβάνουν την απόφαση του Κόμματος ότι ο αγώνας συνεχίζεται και "έχουμε το όπλο παρα πόδας". Παρά πόδας μωρέ καημένα στελέχη της Μόσχας μες στο βόθρο;

Ακολουθεί η ιστορία τους όπως οι ίδιοι την αφηγήθηκαν, παππούδες πια, στο ντοκυμαντέρ του Σταύρου Ψυλλάκη.

http://video-morfwsh.blogspot.gr/2013/11/there-was-no-other-way.html

ΑΛΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ

22 Ιουνίου 1962. Ένα μικρό κότερο αναχωρεί από τη Γλυφάδα με προορισμό την περιοχή του Οτράντο, στη Νότια Ιταλία. Ενας γέρος ναυτικός και ο γιός του φυγαδεύουν παράνομα 4 άνδρες και 2 γυναίκες. 

Οι παράνομοι, επικηρυγμένοι, αντάρτες Νίκος Κοκοβλής, Παγώνα Κοκοβλή (αδερφή του Νίκου), Αργυρώ Πολυχρονάκη, Σταμάτης Μαριόλης, Γιάννης Λιονάκης και Κωστής Λιονάκης (αδερφός του Γιάννη), αφού κρύβονταν για 15 περίπου χρόνια στο Νομό Χανίων, στη Δυτική Κρήτη,

Οι Νερόμυλοι στη Λέσβο

Μια ενδιαφέρουσα πρόσκληση λάβαμε από τον Σύλλογο Φίλων Βυζαντινών και Μεταβυζαντινών Μνημείων Ν. Λέσβου  που διοργανώνει μια εκδήλωση για τη ιστορία, την αρχιτεκτονική και την λειτουργία των υδρόμυλων από την αρχαιότητα μέχρι τα μέσα του προηγούμενου αιώνα στη Λέσβο.

Η τιθάσευση του νερού από τον άνθρωπο και η διαδικασία σύνθλιψης και άλεσης του καρπού για την παραγωγή του καθημερινού στοιχείου της διατροφής μας, από την ώρα που το νερό διοχετεύεται στο αυλάκι μέχρι το φούρνισμα του ψωμιού.

Για τους νερόμυλους θα έχουμε την τιμή να μας μιλήσουν οι Μάκης Αξιώτης και Στρατής Φρατζέσκος

Η εκδήλωση θα πλαισιωθεί από παρουσίαση 3D αναπαράστασης της λειτουργίας μύλου, μιας εργασίας του Γιάννη Κουτζαμάνη
Και από παραγωγή ψωμιού που θα μας παρουσιάσει ο  Κος Γιάννης Βαλέλλης

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου, στα Μυλέλια , ώρα έναρξης 11:30 π.μ

DruGS, Sex, Sucess Story

Εντάξει, θα το δείτε σε όλο το ίντερνετ, αλλά μόνο σε εμάς θα δείτε την πρώτη, την πραγματική δημοσίευση από το περιοδικό VICE. Περιέχει την πραγματική συνέντευξη του φωτογράφου + εξτρα φωτογραφίες. Είναι κρίμα νομίζω που η Αθήνα μπορεί και βγάζει πόζες Νέας Υόρκης, κουλ παρακμής κι έτσι, δεν έχει τίποτα κουλ το να ζεις πρεζάκιας, άρρωστος, κυνηγημένος σε άδεια εργοστάσια και φτηνά ξενοδοχεία. Το λέει ο φωτογράφος κάποια στιγμή (και δεν το μετέφρασαν όλο): "Οι εικόνες που διάλεξα είναι δυνατές για μένα σε προσωπικό επίπεδο, γιατί γνωρίζω την ιστορία πίσω από καθεμιά τους. Όταν οι άλλοι βλέπουν αυτές τις εικόνες θέλω να αισθάνονται σεβασμό και αξιοπρέπεια προς αυτούς τους ανθρώπους, όπως αισθάνομαι κι εγώ γι' αυτούς". Αλλά τώρα η αθηναίϊκη ντεκαντέντσια μπήκε στο χώρο του θεάματος. Η εικόνα δε μυρίζει, μπορείς να φανταστείς τη μυρωδιά σε κάποιες φωτό; Η εικόνα δεν σε βάζει σε κίνδυνο, δε σου κάνει τράκα, δεν μεταδίδει νοσήματα, ταιριάζει στον προσωπικό σου μικρόκοσμο ανώδυνα. Προβλέπω επιδείξεις μόδας των πιο μεγάλων και αβντ-γκαρντ οίκων μόδας στη πλατεία Βάθης.

και στα ελληνικά κάποια κομμάτια μεταφρασμένα εδώ

Μ.Χ.

 

Enri Canaj is an Albanian photojournalist who migrated with his family to Athens when he was 11 years old. He’s grown up in and around adversity for most of his life and over the last couple years has been documenting Athens's transformation from a prosperous city to a melting pot offascists, antifascists, protests, poverty and sex trafficiking. Enri's photographs, which focus on the town's immigrant population, are a compassionate look into the lives of a population stuck in terrible conditions. He was kind enough to send me these sometimes heartrending photos from his series, titled Shadows in Greece, and I talked to him about his subjects, the troubles his city is going through and whether there is hope for the future.

Me throw "rock"

Βγαίνοντας για καφέ με έναν πολύ καλό μου φίλο που ασχολείται με τα των media και αυτός, η συζήτηση πήγε στο ραδιόφωνο, ένα αγαπημένο μέσο και των δυο μας και όπως έχει αποδειχτεί αγαπημένο των περισσότερων από εμάς. Ένα μέσο το οποίο έχει ζήσει μεγάλες δόξες κυρίως την δεκαετία του '90. Ιδιαίτερα για τους ροκ φαν του κάθε στυλ, υπήρχαν σταθμοί που αποτελούσαν οάσεις με τις αξεπέραστες εκπομπές και τα αφιερώματα τους. Στις μέρες μας όμως τα ροκ ραδιόφωνα φαίνεται πως απλά αργοπεθαίνουν. Έτσι η συζήτησή μας περιστράφηκε γύρω από τους λόγους που τα πράγματα έχουν φτάσει σε αυτή την κατάσταση. 
Συμφωνήσαμε πως τα playlists αποτελούν -ενδεχομένως- το μεγαλύτερο “πρόβλημα”. Οι εποχές είναι δύσκολες, σε αυτό δεν νομίζω να έχει κάποιος αντίρρηση. Έτσι και οι ροκ σταθμοί έπρεπε να εκμοντερνιστούν και να γίνουν πιο εμπορικοί. Επακόλουθο της οικονομικής κρίσης; Μπορεί. Το μόνο σίγουρο είναι πως τα προγράμματα πλέον αποτελούνται από την γνωστή εύκολη συνταγή. Παίζονται ξανά και ξανά κυρίως παλιά κομμάτια, τα οποία όλοι έχουμε αγαπήσει και προφανώς θα συνεχίσουμε να αγαπάμε. Άλλωστε ως γνωστόν το παλιό είναι πιο δημοφιλές, δοκιμασμένο και σαφώς πουλάει περισσότερο. Έτσι λοιπόν κάτι το οποίο πουλάει αφενός δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξει και αφετέρου αποκλείει την πιθανότητα του οποιουδήποτε πειραματισμού άρα και ρίσκου. Μπορεί να είναι πολύ ευχάριστο για έναν ακροατή να “ανακαλύπτει” έναν σταθμό που παίζει μόνο τις αγαπημένες του επιτυχίες όμως ύστερα από συστηματική ακρόαση καταντάει αν μη τι άλλο βαρετό και κουραστικό να ακούς σχεδόν σε λουπ τα ίδια και τα ίδια.

Από την άλλη μαζί με την ποιότητα των ίδιων των σταθμών έχει χαλάσει και η ποιότητα της “φωνής” τους. Ζήτημα να υπάρχουν 10 αξιόλογοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί -συνήθως “δεινόσαυροι” λόγω παλαιότητας- οι οποίοι όμως χάνονται στο χάος των ερτζιανών. Ο κόσμος έχει γεμίσει από υπερφίαλα παιδάκια που το παίζουν παραγωγοί, τα οποία ούτε τις κατάλληλες γνώσεις έχουν αλλά ούτε και καμία διάθεση να ψάξουν νέα πράγματα ή έστω να αφιερώσουν λίγο χρόνο για να προετοιμάσουν μια εκπομπή. Έτσι τώρα πιο πολύ από ποτέ είναι εμφανές πως αυτό που λείπει είναι άνθρωποι με γνώσεις, αισθητική, ωραίο λόγο, έξυπνο χιούμορ και πάνω απ'όλα μέτρο.

Εικόνα σου είμαι: Ένας άλλος παράγοντας που αναλύσαμε ήταν βέβαια και το κατά πόσο το κοινό στην Ελλάδα μπορεί να υποστηρίξει έναν σταθμό ας πούμε με απόλυτα ελεύθερο ροκ πρόγραμμα την στιγμή που στην χώρα μας ο Νο1 τραγουδιστής είναι ο Σάκης και ο κάθε Σάκης. Όπως φαίνεται δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια για “πολυφωνία” αφού κατά ένα τεράστιο ποσοστό ο κόσμος αρκείται στα απολύτως εύπεπτα σουξεδάκια της κάθε σεζόν. Έτσι το χάος που επικρατεί στην εγχώρια μουσική αντικατοπτρίζεται και στον χώρο του ραδιοφώνου...πράγμα που μας οδηγεί πίσω στο βήμα ένα -που λέγαμε για ρίσκα και πειραματισμούς.

Εν κατακλείδι και όπως προκύπτει από τα παραπάνω -και μερικά ακόμα που δεν είναι της παρούσης- φτάσαμε στο συμπέρασμα πως παρότι γκρινιάζουμε και κριτικάρουμε κατά καιρούς, η δύναμη της συνήθειας είναι τόσο μεγάλη που θα εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε ότι μας πουλάνε γιατί νομίζουμε πως είμαστε σίγουροι πως το θέμα δεν παίρνει βελτίωση και πως φυσικά δεν περνάει από το χέρι μας.

Πίνοντας ακόμα μια γουλιά από τον καφέ μου είπα στον εαυτό μου... “ευτυχώς που υπάρχουν και κάποια αξιόλογα web radios...”

Πηγή:outkast

“Kill the Bill”: 19 χρόνια από την έκρηξη της Χημικής Γενιάς

Ο Μάνος Χάνος θυμάται και θυμίζει:

Ήταν 1994. Ο Μάνος είναι ένας νεαρός πάνκης που έχοντας τελειώσει το πανεπιστήμιο στέλνεται στα Λονδίνα για να ξοδέψει τις αιματηρές οικονομίες της οικογενείας του στην απόκτηση γνώσεων. Μια μέρα που πηγαίνει εις την βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου βλέπει αφισάκι που καλεί σε πορεία ενάντια στο Criminal Justice Bill. Ξέρει μέσες άκρες κάποια πράματα ο νεαρός από πολιτική (πήγαινε φροντιστήριο στα εξάρχεια λέμε) ξέρει και ελάχιστα πράματα για τα rave (κυρίως από το ροκ κομμάτι της κουλτούρας τους, happy mondays, stone roses klp) και έτσι ξεκινάει να πάει στην πορεία. Ήταν Οκτώβρης του '94 και ο νεαρός Μάνος καθόλου δεν φανταζόταν πως αυτή του η απόφαση θα του άλλαζε τη ζωή. Το πως και το γιατί διαβάστε το και δείτε το στο εξαίρετο άρθρο που ακολουθεί:  

“Kill the Bill”: 19 χρόνια από την έκρηξη της Χημικής Γενιάς

του Γιάννη Μπουρνού (πηγή)

What we’re dealing with here is a total lack of respect for the law
I’m the law and you can’t beat the law (note)
I’m the law and you can’t beat the law
I’m the law and you can’t beat the law
Fuck ’em and their law

Crack down at sundown
Fuck ’em and their law

(The Prodigy, “Their Law”)

Ήταν 3 Νοεμβρίου του 1994, όταν η συντηρητική κυβέρνηση του Τζον Μέιτζορ υπερψήφιζε στο βρετανικό κοινοβούλιο, μετά από εισήγηση του Μάικλ Χάουαρντ (δεξιού χεριού του Μέιτζορ), το “Criminal Justice & Public Order Act”, ένα νόμο που εισήγαγε μια σειρά από αλλαγές στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, που περιόριζαν τα υπάρχοντα δικαιώματα και εισήγαγαν αυστηρότερες ποινές για συγκεκριμένες “αντικοινωνικές” συμπεριφορές. Ανάμεσα σε άλλα, το νομοσχέδιο διεύρυνε τη δυνατότητα της Αστυνομίας να διεξάγει αναίτια προληπτικούς ελέγχους στο δρόμο και να συλλέγει βιολογικό υλικό, μετέτρεπε το δικαίωμα σιωπής των συλληφθέντων σε ενοχοποιητικό στοιχείο, ενώ απάλλασσε τα δημοτικά συμβούλια από την υποχρέωσή τους να παρέχουν υπαίθριους χώρους σε ρομά και γενικότερα σε όσους επέλεγαν να ζουν νομαδικά.

Άλλο ένα σημείο της μεταρρύθμισης που προκάλεσε, αυτή τη φορά, τις αντιδράσεις της LGBTQI κοινότητας της Μ. Βρετανίας, ήταν η αλλαγή του ηλικιακού ορίου της νόμιμης ομοφυλοφιλικής σεξουαλικής πράξης. Ενώ οι LGBTQI οργανώσεις απαιτούσαν το όριο αυτό να εξισωθεί με το ηλικιακό όριο της νόμιμης ετεροσεξουαλικής ερωτικής πράξης (16 έτη), το κοινοβούλιο απέρριψε σχετική τροπολογία με διαφορά εικοσιεπτά ψήφων και το ηλικιακό όριο μειώθηκε μεν, αλλά από τα 21 στα 18 έτη.

Οι κρισιμότερες, όμως, διατάξεις του νομοσχεδίου, που συνάντησαν τις μεγαλύτερες δημόσιες αντιδράσεις, ήταν αυτές που αφορούσαν τη “συλλογική καταπάτηση γης” και τη διατάραξη κοινής ησυχίας. Οι διατάξεις αυτές (άρθρα 63-67) στρέφονταν ξεκάθαρα ενάντια στα raves.

Στα άρθρα 63-65 οριζόταν ως raves οι συναθροίσεις ανω των εκατό ατόμων, στις οποίες ακουγόταν μουσική “ολικώς ή κυρίως χαρακτηριζόμενη από την εκπομπή ακολουθίας επαναλαμβανόμενων ρυθμών, η οποία είναι δυνατόν να προξενήσει σοβαρή αναταραχή στην τοπική κοινότητα, στην ύπαιθρο και τη νύχτα”[1].

Οι διατάξεις αυτές έδιναν στην αστυνομία το δικαίωμα να εκκενώνει υπαίθριους χώρους ακόμη κι όταν υπήρχε υποψία προετοιμασίας κάποιου rave. Η άρνηση συμμόρφωσης με την εντολή εκκένωσης ή και η επιστροφή στο χώρο εντός μιας εβδομάδας (!) τιμωρούνταν με τρίμηνη φυλάκιση ή/και πρόστιμο 2.500 στερλίνων.

Το άρθρο 65 επέτρεπε στην αστυνομία να σταματήσει και να απομακρύνει οποιοδήποτε άτομο που πιθανώς να κατευθυνόταν σε κάποιο rave, σε ακτίνα πέντε μιλίων, ενώ η ανυπακοή στην εντολή απομάκρυνσης μπορούσε να τιμωρηθεί με πρόστιμο χιλίων στερλίνων. Τέλος, τα άρθρα 66 και 67 εξουσιοδοτούσαν την αστυνομία να εισέρχεται σε χώρους όπου πιστεύεται ότι βρίσκεται σε εξέλιξη κάποιο rave και να κατάσχει οχήματα και ηχητικό εξοπλισμό.

Το Criminal Justice Bill στρεφόταν επίσης εναντίον των καταληψιών πάσης φύσεως και όσων έκαναν ελεύθερη κατασκήνωση, αφού ποινικοποιούσε τις μέχρι τότε αστικές διαφορές που αφορούσαν τέτοιες πράξεις. Οι αλλαγές αυτές επηρέαζαν ιδιαίτερα τη δράση των ακτιβιστών κατά του κυνηγιού (που συχνά εισέβαλαν σε ιδιωτικές εκτάσεις γης και κατέστρεφαν τις παγίδες ζώων και τα  μονοπάτια των κυνηγών), αλλά και πολλών περιβαλλοντικών κινημάτων κατά της κατασκευής αυτοκινητοδρόμων, που είχαν ως συνηθέστερη πρακτική τους το μπλοκάρισμα δρόμων.

Όταν το νομοσχέδιο τίθεται υπό δημόσια διαβούλευση, οργανώσεις υπεράσπισης πολιτικών ελευθεριών, ομάδες διοργάνωσης υπαίθριων raves, σύνδεσμοι οπαδών, αναρχικές ομάδες, οργανώσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς, αλλά και εμβληματικοί παραγωγοί ηλεκτρονικής μουσικής, ενώνουν τις δυνάμεις τους και διοργανώνουν δυναμικές διαδηλώσεις στο Λονδίνο, με κορυφαίες αυτές στις 24 Ιουλίου και στις 9 Οκτωβρίου 1994. Ως κεντρικό σύνθημα του κινήματος επικρατεί το “Kill the Bill” (“Τελειώστε/Καταψηφίστε το Νομοσχέδιο”).

Το αντάρτικο του ανοιχτού κώδικα και της ανοικτής πρόσβασης

Ο Μ. Χάνος αποκαλύπτει:

Ποιός είναι τούτος εδώ ο πιτσιρικάς;

Αυτοκτόνησε ο Aaron Swartz / Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης

(Πηγή)

Στις 11 Ιανουαρίου 2013 αυτοκτόνησε ο 26χρονος Aaron Swartz, προγραμματιστής και ακτιβιστής της ελευθερίας του internet. [Άλλοι βέβαια λένε πως δολοφονήθηκε]
Ο Aaron Swartz ξεκίνησε προγραμματισμό ως παιδί και σε ηλικία μόλις 14 ετών δημιούργησε την προδιαγραφή RSS.
Αντιμετώπιζε ποινή 35 ετών φυλάκισης σε δίκη που θα ξεκινούσε τον επόμενο μήνα επειδή κατέβασε εκατομμύρια ακαδημαϊκές εργασίες από το αρχείο JSTOR σκοπεύοντας να τις διαθέσει ελεύθερα.

Ακολουθεί κείμενό του:

Μανιφέστο Αντάρτικου Ανοικτής Πρόσβασης

Η πληροφορία είναι δύναμη. Όμως, όπως κάθε δύναμη, υπάρχουν εκείνοι που θέλουν να την κρατήσουν για τον εαυτό τους. Ολόκληρη η παγκόσμια επιστημονική και πολιτιστική κληρονομιά, η οποία δημοσιεύθηκε στη διάρκεια των αιώνων σε βιβλία και περιοδικά, ολοένα ψηφιοποιείται και κλειδώνεται από μια χούφτα ιδιωτικές εταιρείες. Θέλετε να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις που έχουν τα πιο διάσημα αποτελέσματα των επιστημών; Θα πρέπει να στείλετε τεράστια ποσά σε εκδότες, όπως η Reed Elsevier.

Occupy me

από Serratia S. Marcescens

ΒΙΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ: ΜΙΑ ΝΕΑ ΘΕΩΡΙΑ ΘΕΩΡΕΙ ΟΤΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Φοβόμαστε το θάνατο. Τον φοβόμαστε γιατί βλέπουμε ότι εκείνοι που πεθαίνουν εξαφανίζονται και δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά, φοβόμαστε επειδή δεν ξέρουμε τι συμβαίνει "εκεί", κυρίως επειδή φοβόμαστε ότι δεν έχουμε πια καμιά σχέση με το σώμα μας, το οποίο πεθαίνει.
Ωστόσο, μια νέα επιστημονική θεωρία επιβεβαιώνει παλαιότερες θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες ο θάνατος δεν είναι το τέλος όπως εμείς το πιστεύουμε.
Η νέα θεωρία
Η καινούργια προσέγγιση στο μεγαλύτερο φόβο του ανθρώπου λέγεται Βιοκεντρισμός, και προέρχεται τόσο από το χώρο της κβαντοφυσικής και της θεωρίας των παράλληλων συμπάντων, όσο και από τον ίδιο τον Αϊνστάιν. Προτάθηκε το 2007 από τον Αμερικανό Robert Lanza.
Όπως λέει και η λέξη βιοκεντρισμός, η ζωή και η βιολογία είναι κεντρικής σημασίας στο είναι, την πραγματικότητα, και το σύμπαν – μάλλον η ζωή δημιουργεί το σύμπαν.Η θεωρία αυτή υποστηρίζει ότι οι τρέχουσες θεωρίες του φυσικού κόσμου δεν λειτουργούν, και μπορεί ποτέ να μην λειτουργήσουν, μέχρι αυτές να ευθύνονται εξ ολοκλήρου για τη ζωή και συνείδηση.
Ο Lanza υποστηρίζει ότι η υπεροχή της συνείδησης είναι χαρακτηριστική στο έργο του Ντεκάρτ, του Καντ, του Λάιμπνιτς, του Μπέρκλεϋ, του Σοπενχάουερ και του Μπερξόν. Ο ίδιος το βλέπει ως υποστήριξη του κεντρικού ισχυρισμού ότι αυτό που ονομάζουμε χώρος και χρόνος είναι μορφές της αντίληψης της αίσθησης των ζώων, και όχι εξωτερικά φυσικά αντικείμενα.
Ο Lanza υποστηρίζει ότι ο βιοκεντρισμός προσφέρει μια άλλη ματιά σε πολλά μεγάλα παζλ της επιστήμης, συμπεριλαμβανομένης της Αρχής της Αβεβαιότητας του Heisenberg, του πειράματος της διπλής σχισμής καθώς και της λεπτής ρύθμισης των δυνάμεων, των σταθερών και των νόμων που διαμορφώνουν το σύμπαν όπως το αντιλαμβανόμαστε.

Κοστούμι σου πάει ο ρόλος

http://luben.tv/blogosphere/photobooth/27267
Μεταμφιεσμένοι στην καθημερινή ζωή
Ο αυστριακός φωτογράφος Κλάους Πίσλερ φωτογραφίζει τα alter-ego καθημερινών ανθρώπων

Την εβδομάδα που μας πέρασε είδαμε στο internet πληθώρα 

κοστουμιών, με αφορμή το Halloween, από αφαιρετικά t-shirt 

με αστεία μηνύματα μέχρι εξαιρετικά περίπλοκες και εξεζητημένες 

στολές, εμπνευσμένες από ταινίες και comics. Είναι πολύ πιθανό 

να πιστέψατε ότι οι παρακάτω φωτογραφίες είναι κι αυτές κάτι 

αντίστοιχο. Δεν είναι. Πρόκειται για τη σειρά φωτογραφικών 

πορτρέτων που δημιούργησε ο αυστριακός φωτογράφος  Κλάους 

Πίσλερ και ονομάζεται Just the Two of Us.Ο Πίσλερ φωτογράφησε 

φανατικούς οπαδούς του cosplay 

(costume play), οι οποίοι αφιερώνουν ένα μεγάλο κομμάτι της 

ζωής τους στη δημιουργία της τέλειας μεταμφίεσης, μέσα στα 

σπίτια τους. Στις φωτογραφίες του προσπαθεί να απεικονίσει 

την αντίθεση της καθημερινότητας τους, με το alter-ego που 

επιλέγουν να δημιουργήσουν για να ξεφύγουν από αυτήν. 

Somehow Ecstatic

O M.X. κοινοποιεί από τα μετόπισθεν: 

Ευρωπαϊκά και παγκόσμια θα κινηθούμε και σήμερα, χωρίς να κουνήσουμε ρούπι από τα βολικά μας πισάκια (πισι=pc, personnal kompioyter).
Πρόκειται για άλλη μια ομορφιά τύπου Already Dead Tapes, από τα μέρη μας αυτή τη φορά: "We are a small indie label based in Athens.. we try to release music we love.. with special handmade packaging..", 

κυρίες και κύριοι οι Somehow Ecstatic Records. 

Με κόνσεπτ τελευταία την ηχογράφηση του άλμπουμ σε 24 ώρες, άρτια κυβερνοπαρουσία και σήμα τον λουτροκαμπινέ, οι Somehow Ecstatic έχουν καταφέρει ως τώρα 28 εκδόσεις με καλλιτέχνες από μέγαρα μέχρι σινσινάτι οχάϊο. Άμπιεντ, ποστ ροκ αράδα, αλλά και άλλα και μίξεις κι απ' όλα. Και Yparxei provlima Amalia και Angelos kyriou, και Dοzen Draft και Masturbation Goes Cloud (χωρίς πλάκα). 
Βουτήχτε
http://somehowecstatic.bandcamp.com/