Η απόφαση 9,70 της Κολομβίας και το ζοφερό μέλλον μας

Το ντοκιμαντέρ αυτό δεν εστιάζει ούτε στις περιβαλλοντικές επιπτώσεις από την εξάπλωση των γενετικώς τροποποιημένων σπόρων, ούτε στις συνέπειες στην υγεία.

 

πηγή: gewskwlikas.blogspot.gr

Κύριο ζήτημα: το πλήγμα που υφίστανται οι αγρότες από το μονοπώλιο σπόρων. Χάνοντας το δικαίωμα να κρατούν σπόρο από τη σοδειά τους για να φυτέψουν την επόμενη χρονιά, γίνονται έρμαια πολυεθνικών εταιρειών παραγωγής και βελτίωσης σπόρου.

 

Το ντοκιμαντέρ αναφέρεται στην απόφαση 9,70 της Κολομβιανής κυβέρνησης. Η απόφαση αυτή υπαγορεύτηκε ουσιαστικά από τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου, που υπέγραψε η χώρα με τις ΗΠΑ το 2012. Οι αγρότες καλούνται να χρησιμοποιούν "πιστοποιημένο" σπόρο. Η χρήση άλλου σπόρου είναι παράνομη. Ακόμη απαγορεύτηκε να κρατούν σπόρο για την επόμενη χρονιά. Μια τέτοια πράξη χαρακτηρίζεται ως  "πειρατεία" και διώκεται.

 

Πιο συγκεκριμένα, το ντοκιμαντέρ μας δείχνει τις επιπτώσεις επιβολής της απόφασης στους ρυζοκαλλιεργητές του Καμποαλέγκρε. Οι "παράνομοι" αγρότες βρέθηκαν αντιμέτωποι με αστυνομικές δυνάμεις. Το προϊόν της πειρατείας κατασχέθηκε και ασκήθηκαν διώξεις.

 

Η συγκεκριμένη απόφαση έχει παγώσει για δύο χρόνια στην Κολομβία, ύστερα από μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών τον Αύγουστο του 2013. 

 

Ο αγώνας αυτός όμως δεν έχει σύνορα. Συνεχίζεται  με διάφορες μορφές παγκοσμίως.  Οι πολυεθνικές με το πρόσχημα της ανάπτυξης πάντα θα αναζητούν τρόπο να επιβάλουν τις ληστρικές τους ορέξεις, ελέγχοντας τον σπόρο και την τροφή, ισοπεδώνοντας δικαιώματα και ελευθερίες και εξαφανίζοντας τους μικρούς αγρότες.  

 

Όμοια με τον σπόρο, μονοπωλείται και ο ορισμός της έννοιας "ανάπτυξη". 

 

Κάθε τροφή για σκέψη -όπως το ντοκιμαντέρ αυτό που ανάρτησε η παραγωγός του, Βικτορία Σολάνο, στο διαδίκτυο- είναι ένα "όπλο" απέναντι στο μονοπώλιο του νου και τις συνέπειές του.

 

https://www.youtube.com/watch?time_continue=23&v=RJNnFdWEYHg

Γυμνός Ιούλη μήνα το καταμεσήμερο, Οδυσσέας Ελύτης

Σ' ένα στενό κρεβάτι, ανάμεσα σε δυο σεντόνια χοντρά,
ντρίλινα, με το μάγουλο πάνω στο μπράτσο μου
που το γλείφω και γεύομαι την αρμύρα του.
Kοιτάζω τον ασβέστη αντικρύ στον τοίχο της μικρής μου κάμαρας.
Λίγο πιο ψηλά το ταβάνι με τα δοκάρια.
Πιο χαμηλά την κασέλα όπου έχω αποθέσει όλα μου τα υπάρχοντα:
δυο παντελόνια, τέσσερα πουκάμισα, κάτι ασπρόρουχα.
Δίπλα, η καρέκλα με την πελώρια ψάθα. Xάμου, στ' άσπρα και μαύρα πλακάκια, τα δυο μου σάνταλα.
Έχω στο πλάι μου κι ένα βιβλίο.
Γεννήθηκα για να ' χω τόσα.
Δεν μου λέει τίποτε να παραδοξολογώ.
Aπό το ελάχιστο φτάνεις πιο σύντομα οπουδήποτε.
Mόνο που ' ναι πιο δύσκολο.
Kι από το κορίτσι που αγαπάς επίσης φτάνεις, αλλά θέλει να ξέρεις να τ' αγγίξεις οπόταν η φύση σού υπακούει.
Kι από τη φύση – αλλά θέλει να ξέρεις να της αφαιρέσεις την αγκίδα της....

Πηγή  mixanitouxronou.gr

Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

Όχι...

Του Δημήτρη Σούλτα

Είδα τα πάντα να χάνονται. Το πατρικό, το μαγαζί του πατέρα, τα πάντα. Είδα τον πατέρα μου να κλαίει για πρώτη φορά στη ζωή του, τον είδα να ντρέπεται που έπρεπε ο γιός του να του στείλει λεφτά για να πάρει μια φραντζόλα ψωμί. Είδα τον πατέρα να μην μπορεί να πάρει σύνταξη μετά από 42 χρόνια ασφάλισης, αν δεν πληρωθούν στο γαμοΤΕΒΕ και οι τελευταίοι μήνες ασφάλισης. Τον είδα στο αστυνομικό τμήμα να του παίρνουν αποτυπώματα, να τον τρέχουν στη σήμανση, για έξι γαμημένους μήνες ποινή ερήμην από δικαστήριο για "χρέος". Έναν άνθρωπο 77 χρονών, που δεν ξέρει τι θα πει "βγαίνω έξω".
Είδα τη μάνα μου να πνίγεται επειδή δεν μπορούσε να δώσει στο εγγόνι ούτε 10 ευρώ για ένα παιχνίδι
Είδα τους δικούς μου ανθρώπους να προσπαθούν να ζήσουν 4μελή οικογένεια με μια δουλειά part- time. Είδα κομμένη τη ΔΕΗ. Βρέθηκα απέναντι σε κάποιους που μου μιλούσαν για "προβλήματα" που για μένα ήταν λύσεις. Έμεινα μέρες με τα ψιλά στην τσέπη περιμένοντας να πληρωθώ έναντι από τον μισθό που έπρεπε να πληρωθεί πριν από 4-5 μήνες.
Είδα πολλά, αγαπητέ σκατόφλωρε, τιμητή των πάντων. Και μου λες ότι τώρα θα φοβηθώ ένα ...δημοψήφισμα;;;; Χαχαχα! Ένα δημοψήφισμα;
Ούτε που έχεις διανοηθεί τι σημαίνει φόβος και αγωνία. Γι αυτό άντε και γαμήσου που θα μου κάνεις μαθήματα ζωής και ψυχραιμίας.

 https://www.facebook.com/dimitris.soultas?fref=nf

Μεταναστευτικό

Η Λέσβος μετέχει σε ένα γιγάντιο κοινωνικό «πείραμα» που πρέπει να σταματήσει
 
του Μιχάλη Μπάκα

Η ιστορία είναι παλιά. Πριν από εκατό και ένα χρόνια, το 1914,  στη Λέσβο ζούμε το πρώτο προσφυγικό κύμα από τα μικρασιατικά παράλια. Στην απαρχή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, περισσότεροι από 50 χιλιάδες Μικρασιάτες, περνούν στο νησί. Η τοπική κοινωνία σοκάρεται, γίνεται προσπάθεια για την ένταξη των προσφύγων στην κοινωνία αλλά τα προβλήματα είναι πολλά. Γύρω στο ‘19 και ’20 πολλοί από τους πρόσφυγες επιστρέφουν στα σπίτια τους αλλά η Μικρασιατική καταστροφή του ‘22 ξυπνά και πάλι μνήμες του παρελθόντος με τη δεύτερη προσφυγιά. Εάν στην πρώτη προσφυγιά οι ντόπιοι ήταν κάπως ανεκτικοί στο ζήτημα, τη δεύτερη  δεν μπορούν να τη διαχειριστούν.

Οι Μυτιληνιοί μπροστά σε αυτή τη δαρμένη ανθρωποθάλασσα που πλημμύρισε την πόλη τους, ξαφνιάστηκαν, φοβήθηκαν, κουμπώθηκαν. Έκλεισαν τις πόρτες τους για να ξορκίσουν το κακό, «ήταν σαν να τους πλάκωσε ένα μαύρο θανατερό σύννεφο που θόλωσε το μυαλό και νέκρωσε τις αισθήσεις. Δεν μπορούσαν δεν ήθελαν να βλέπουν, να ακούν να γνωρίζουν τι γίνεται έξω από τις πόρτες τους». Τη συνέχεια της ιστορίας την ξέρουμε , με πείσμα και δύναμη για τη ζωή οι μικρασιάτες ρίζωσαν στη νέα τους πατρίδα και σιγά-σιγά έκαναν τα σπιτικά τους, πρόκοψαν και μεγαλούργησαν.

Στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα η Λέσβος έγινε ξανά πέρασμα των μεταναστευτικών ρευμάτων από τα μικρασιατικά παράλια. Κύματα προσφύγων, κύρια από το Αφγανιστάν, πέρναγαν στο νησί με την ελπίδα να σωθούν από το πόλεμο που τους κυνηγάνε στη χώρα τους. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στην Παγανή έστρεψαν το πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον, ενεργοί πολίτες δραστηριοποιήθηκαν και πέτυχαν το το 2009 κλείσιμο της Παγανής.

Η κάνναβη δεν είναι ναρκωτικό, είναι βοτάνι θεραπευτικό

Αυτό ήταν το σύνθημα που αντηχόυσε το Σάββατο το βράδυ στο Σύνταγμα όπου πήραμε μια μυρωδιά από την 1η Γιορτή Κάνναβης.

11.05.2015

Φωτογραφίες: Άγγελος Χριστοφιλόπουλος / FOSPHOTOS

Πρώτα τα «απαγορευμένα», χασικλίδικα ρεμπέτικα του Μεσοπολέμου, που ακούγονταν στους τεκέδες του Πειραιά, σήμερα το κακό ναρκωτικό που διαφθείρει και αποπλανεί την, γεμάτη ζωή, νεολαία. Για κάποιους μέσο καταστολής κάθε εξέγερσης, για άλλους βότανο που μας έδωσε απλόχερα η φύση.

Κάποιοι το αποκαλούν γιατροσόφι, οι υπόλοιποι «πύλη πρόσβασης προς το θάνατο». Το αμφιλεγόμενο αυτό φυτό έφερε πλήθος διλημμάτων σε μια κοινωνία που 4 στους 100 ανθρώπους, σε ολόκληρο τον πλανήτη το καταναλώνουν σε καθημερινή βάση. Έχει αποδειχθεί πως τα κανναβιδοειδή έχουν νευροπροστατευτική δράση σε τραύματα, ή παθήσεις όπως το Πάρκινσον, το Αλτσχάιμερ αλλά και την άνοια από το HIV, την επιληψία, ακόμα και σε πολλές μορφές καρκίνου. Ασθενείς ισχυρίζονται πως η χρήση της κάνναβης απαλύνει τον πόνο, περισσότερο από κάθε άλλη ουσία. Μήπως εν τέλει, οι μανιασμένοι διώκτες της κάνναβης επιχειρηματολογούν συνεχώς κατά της, επειδή φοβούνται τα «τρομοκρατικά», μελλοντικά ιατρικά της οφέλη και την εύκολη και δωρεάν πρόσβασή μας σε αυτό το ευεργετικό φυτό; 

Η πλατεία Συντάγματος, το Σάββατο, λίγο μετά τις 4 το μεσημέρι, πλημμυρίστηκε από διαδηλωτές που υπερασπίζονταν με πάθος το δικαίωμα τους στη χρήση ινδικής κάνναβης. Η Βουλή υποχρεώθηκε να τους ακούσει, μιας και ο κόσμος έφτανε μέχρι τους περήφανους τσολιάδες μας. «Η φύση δεν είναι παράνομη. Η κάνναβη είναι φάρμακο. Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να έρθει.» Αυτές ήταν μερικές από τις φράσεις, οι οποίες ήταν γραμμένες με πράσινη μπογιά στα πανό, που ανέμιζαν «τζιβάτοι» και όμορφα κορίτσια με χρωματιστά μαλλιά.

Τα 20 εκφραστικά λάθη που συχνά κάνουμε όλοι!

Ο σωστός εκφραστικός λόγος δεν είναι απαραίτητος μόνο για να δίνει κύρος στον ομιλητή, αναφορικά με το ακαδημαϊκό του επίπεδο, αλλά και για να γίνονται τα λεγόμενά του κατανοητά από τους ακροατές.
Παρατηρώντας τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο περισσότερος κόσμος καθημερινά, ένας άριστος γνώστης την ελληνικής γλώσσας θα εντοπίσει αρκετά γραμματικά, συντακτικά αλλά και νοηματικά λάθη, πολλά εκ των οποίων συγκεντρώσαμε και παραθέτουμε παρακάτω:

Σωστό: Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν.
Λάθος: Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν.

Σωστό: Αντίγραψε ό,τι βλέπεις.
Λάθος: Αντέγραψε ό,τι βλέπεις.

Σωστό: Π.Μ. = Προ Μεσημβρίας, Μ.Μ. = Μετά Μεσημβρίαν
Λάθος: Μετά Μεσημβρίας.

Κορίτσια Ρομά από τον Δενδροπόταμο… φτιάχνουν ρομπότ και ονειρεύονται!

«Ο Δενδροπόταμος δεν είναι μόνο αυτό που ακούγεται προς τα έξω. Δεν είναι μόνο αυτό η γειτονιά μας. Η γειτονιά μας είμαστε κι εμείς, που προσπαθούμε για κάτι καλύτερο, που ονειρευόμαστε. Γιατί δεν φαινόμαστε κι εμείς εκεί… έξω;».
Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το ερώτημα προέρχεται από 13χρονα και 14χρονα κορίτσια Ρομά και μας το μεταφέρει η εθελόντρια Χρυσηίδα Κατσέα, φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, που γνωρίζει τα παιδιά τα τελευταία δύο χρόνια και που εδώ και λίγους μήνες τα προπονεί για να συμμετάσχουν σε κάτι, το οποίο μόλις λίγα χρόνια πριν, θα ήταν πιθανότατα αδύνατο για εκείνα.
Πέντε κορίτσια, οι Δανάη, Κατερίνα, Μορφούλα, Ραφαέλα και Δέσποινα, μέλη της ομάδας «Connect» ετοιμάζονται να λάβουν μέρος στον διαγωνισμό ρομποτικής First Lego League (FLL), που θα πραγματοποιηθεί το Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, με το ρομποτάκι που δημιούργησαν. Πρόκειται για την πρώτη ομάδα ρομποτικής, που αποτελείται αμιγώς από κορίτσια τσιγγανόπουλα.
Και η κίνησή τους αυτή δείχνει ότι, πράγματι, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει στον οικισμό των Ρομά στον Δενδροπόταμο Θεσσαλονίκης, όπου ακόμη και σήμερα πολλά κορίτσια εγκαταλείπουν το σχολείο γύρω στα εννέα τους χρόνια για να μεγαλώσουν τα μικρότερα αδέρφια τους, προτού παντρευτούν κοντά στα 12, για να κάνουν το πρώτο δικό τους παιδί συνήθως πριν από τα 16.
Ο «σπόρος» για να ασχοληθούν τα παιδιά του οικισμού με τη ρομποτική έπεσε χάρη στο μη κερδοσκοπικό αγαθοεργές σωματείο «Δράση για την Εκπαίδευση- eduACT», το οποίο έχει -μεταξύ άλλων- ως στόχο να δίνει ευκαιρίες σε ανηλίκους από λιγότερο ευνοημένες κοινωνικές ομάδες.

Μπακούρια forever: Τα 25 χειρότερα photoshop

Για τους τελευταίους που ίσως δεν το γνωρίζουν, υπάρχει ένα πρόγραμμα που σε όσους ξέρουν να το χειρίζονται, μπορούν να κάνουν θαύματα τουλάχιστον στον χώρο της φωτογραφίας. Το όνομα του Adobe Photoshop και αυτές τις ημέρες συμπληρώνει 25 χρόνια από τότε που μπήκε στην ζωή των γραφιστών κάνοντας της πιο εύκολη και των πλαστικών χειρουργών κατά τι πιο φτωχή.
Τι γίνεται όμως όταν το photoshop πέφτει στα χέρια εφήβων που βιάζονται να αποκτήσουν σχέση με κάθε τρόπο; Τα αποτελέσματα στην συνέχεια.

Περισσότερα εδώ

Επιστολή του Διονύση Τσακνή στον Αλέξη Τσίπρα

Αξιότιμε κ. Πρωθυπουργέ

Αγαπητέ Αλέξη

Δεν ανήκω στους κακόπιστους. Φιλύποπτος -λόγω και ηλικίας ίσως- μπορεί. Ανυποψίαστος ποτέ. Στο δίλημμα αισιόδοξος ή απαισιόδοξος, απαντώ συνήθως, καλά πληροφορημένος αισιόδοξος και αφήνω πάντοτε το χρόνο ή τη ζωή που θα ‘λεγε κι ο Χαρίλαος να αποδείξει αν και κατά πόσο οι ελπίδες κι οι προσδοκίες δικαιώνονται ή αν μένουν φρούδες και ανεκπλήρωτες.
Ο πήχυς, μπήκε ψηλά και σε μια περίπτωση διάψευσης, η πτώση γίνεται πιο επώδυνη. Πτώση που αφορά στη συλλογική απογοήτευση και στην επαναδιατύπωση μιας επικίνδυνης γενίκευσης: «Δε βαριέσαι, όλοι ίδιοι είναι».
Δάκρυσα, όταν μετά την ορκωμοσία σου ως πρωθυπουργού, πήγες στο θυσιαστήριο της Καισαριανής για να αποτίσεις φόρο τιμής στους 200 κομουνιστές- θύματα της Ναζιστικής θηριωδίας.
Συμμερίστηκα τη συγκίνησή σου στην τελευταία αποστροφή του λόγου σου, στην παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησής σου, παρά το ότι τις βρήκα στο σύνολό τους μικρότερες των προσδοκιών μου.
Χαιρέτησα τη δήλωσή σου για τις κόκκινες γραμμές που θα έθετες στους με ιταμό τρόπο συμπεριφερόμενους συνομιλητές σου.
Χάρηκα την απάντησή σου στο φερέφωνο των δανειστών, που σ’ επισκέφτηκε στο γραφείο σου τη δεύτερη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων σου. Νταής σε μπλουμ –αν δεν κάνω λάθος στο όνομά του.
Και δεν ήμουν μόνος! Εκατομμύρια άνθρωποι σ΄ αυτόν τον τόπο, αισθάνθηκαν έστω μια ανάταση, ανεξαρτήτως αν σε στήριξαν εκλογικά, ή αν πίστεψαν στο σύνολο των δεσμεύσεών σου.
Μια φωνή επιτέλους, ένα όχι, που δε θα μείνει απλώς, στη φραστική διατύπωση, αλλά θα πάρει σάρκα και οστά στα έργα.