Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Όχι...


Του Δημήτρη Σούλτα


Είδα τα πάντα να χάνονται. Το πατρικό, το μαγαζί του πατέρα, τα πάντα. Είδα τον πατέρα μου να κλαίει για πρώτη φορά στη ζωή του, τον είδα να ντρέπεται που έπρεπε ο γιός του να του στείλει λεφτά για να πάρει μια φραντζόλα ψωμί. Είδα τον πατέρα να μην μπορεί να πάρει σύνταξη μετά από 42 χρόνια ασφάλισης, αν δεν πληρωθούν στο γαμοΤΕΒΕ και οι τελευταίοι μήνες ασφάλισης. Τον είδα στο αστυνομικό τμήμα να του παίρνουν αποτυπώματα, να τον τρέχουν στη σήμανση, για έξι γαμημένους μήνες ποινή ερήμην από δικαστήριο για "χρέος". Έναν άνθρωπο 77 χρονών, που δεν ξέρει τι θα πει "βγαίνω έξω".
Είδα τη μάνα μου να πνίγεται επειδή δεν μπορούσε να δώσει στο εγγόνι ούτε 10 ευρώ για ένα παιχνίδι
Είδα τους δικούς μου ανθρώπους να προσπαθούν να ζήσουν 4μελή οικογένεια με μια δουλειά part- time. Είδα κομμένη τη ΔΕΗ. Βρέθηκα απέναντι σε κάποιους που μου μιλούσαν για "προβλήματα" που για μένα ήταν λύσεις. Έμεινα μέρες με τα ψιλά στην τσέπη περιμένοντας να πληρωθώ έναντι από τον μισθό που έπρεπε να πληρωθεί πριν από 4-5 μήνες.
Είδα πολλά, αγαπητέ σκατόφλωρε, τιμητή των πάντων. Και μου λες ότι τώρα θα φοβηθώ ένα ...δημοψήφισμα;;;; Χαχαχα! Ένα δημοψήφισμα;
Ούτε που έχεις διανοηθεί τι σημαίνει φόβος και αγωνία. Γι αυτό άντε και γαμήσου που θα μου κάνεις μαθήματα ζωής και ψυχραιμίας.


 https://www.facebook.com/dimitris.soultas?fref=nf


Τρίτη 16 Ιουνίου 2015

Μεταναστευτικό



Η Λέσβος μετέχει σε ένα γιγάντιο κοινωνικό «πείραμα» που πρέπει να σταματήσει
 
του Μιχάλη Μπάκα



Η ιστορία είναι παλιά. Πριν από εκατό και ένα χρόνια, το 1914,  στη Λέσβο ζούμε το πρώτο προσφυγικό κύμα από τα μικρασιατικά παράλια. Στην απαρχή του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, περισσότεροι από 50 χιλιάδες Μικρασιάτες, περνούν στο νησί. Η τοπική κοινωνία σοκάρεται, γίνεται προσπάθεια για την ένταξη των προσφύγων στην κοινωνία αλλά τα προβλήματα είναι πολλά. Γύρω στο ‘19 και ’20 πολλοί από τους πρόσφυγες επιστρέφουν στα σπίτια τους αλλά η Μικρασιατική καταστροφή του ‘22 ξυπνά και πάλι μνήμες του παρελθόντος με τη δεύτερη προσφυγιά. Εάν στην πρώτη προσφυγιά οι ντόπιοι ήταν κάπως ανεκτικοί στο ζήτημα, τη δεύτερη  δεν μπορούν να τη διαχειριστούν.
Οι Μυτιληνιοί μπροστά σε αυτή τη δαρμένη ανθρωποθάλασσα που πλημμύρισε την πόλη τους, ξαφνιάστηκαν, φοβήθηκαν, κουμπώθηκαν. Έκλεισαν τις πόρτες τους για να ξορκίσουν το κακό, «ήταν σαν να τους πλάκωσε ένα μαύρο θανατερό σύννεφο που θόλωσε το μυαλό και νέκρωσε τις αισθήσεις. Δεν μπορούσαν δεν ήθελαν να βλέπουν, να ακούν να γνωρίζουν τι γίνεται έξω από τις πόρτες τους». Τη συνέχεια της ιστορίας την ξέρουμε , με πείσμα και δύναμη για τη ζωή οι μικρασιάτες ρίζωσαν στη νέα τους πατρίδα και σιγά-σιγά έκαναν τα σπιτικά τους, πρόκοψαν και μεγαλούργησαν.
Στην πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα η Λέσβος έγινε ξανά πέρασμα των μεταναστευτικών ρευμάτων από τα μικρασιατικά παράλια. Κύματα προσφύγων, κύρια από το Αφγανιστάν, πέρναγαν στο νησί με την ελπίδα να σωθούν από το πόλεμο που τους κυνηγάνε στη χώρα τους. Οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης στην Παγανή έστρεψαν το πανευρωπαϊκό ενδιαφέρον, ενεργοί πολίτες δραστηριοποιήθηκαν και πέτυχαν το το 2009 κλείσιμο της Παγανής.